Recenzja: Heartless Bastards "Arrow"

Click for the English version

Tegoroczna płyta Heartless Bastards, czyli "Arrow", jest już - o ile mi wiadomo - czwartą w ich dorobku. Przyznaję się, że jest równocześnie pierwszą, którą miałem okazję usłyszeć. Jednak wygląda na to, że nie będzie ostatnią. Nie przy jakości materiału, jaki został na niej nagrany.

Heartless Bastards stawia na rockowe brzmienie. I słychać w nim, że jest to wybór podyktowany wyłącznie potrzebą serca, niczym innym. A dokładniej - potrzebą serca Eriki Wennerstrom, która jest autorką wszystkich piosenek nagranych na "Arrow". Równocześnie jest gitarzystką i wokalistką zespołu. I właśnie jej głos jest jednym z najbardziej interesujących punktów płyty. O charakterystycznej, jakby zachrypniętej barwie, pełen emocji. Niewątpliwie to jeden z największych atutów Heartless Bastards, jeśli nie największy. Gdy autorka śpiewa "Well the arrow killed the beast/That is burnin' inside of me" w "The Arrow Killed the Beast" albo "And the hour is getting late" w "Down in the Canyon" ciarki an grzbiecie są często towarzyszącym uczuciem.

Muzycznie Erika Wennerstrom czerpie z tradycji garage rocka i bluesa. Słychać tutaj też spuściznę folku ("Low Low Low") czy glamu ("Got to Have Rock and Roll", który mógłby trafić z powodzeniem na album T. Rex). Z kolei trwający sześć i pół minuty "The Arrow Killed the Beast" byłby całkowicie na miejscu na ścieżce dźwiękowej spaghetti westernu Sergia Leone. Dźwięk wywołujący skojarzenia z pustynią, brakiem ludzi, słońcem. Wbrew pozorom na albumie nie panuje chaos. Są momenty bardziej żywe, pulsujące, błyszczące, są też chwile wyciszenia. Ale stylistycznie całość jest do siebie znakomicie dopasowana. Dobrze, że zamykający album "Down in the Canyon" trwa siedem i pół minuty - tak solidna porcja na pożegnanie nie pozwala na niedosyt.

Warto posłuchać, jeśli ktoś lubi rockowe, tradycyjne granie.

Dla fanów cyferek: 7/10

Album released by Heartless Bastards this year - 'Arrow' - is, as far as I know, their fourth record. I must admit that it's also the first one I've heard. However it looks like it's not going to be the last one. Not with the quality of this release.

Heartless Bastards puts emphasis on rock sound. And you can here that it's a choice of heart, not of anything else. A choice of Erika Wennerstrom's heart, to be exact, as she's the author of all of the songs on 'Arrow'. At the same time she's guitarist and vocalist of the band. And it's her voice, that is one of the most intriguing points of album. Characteristic, hoarse timbre, filled with emotion. Definitely one of the biggest, if not the biggest - assets of Heartless Bastards. When the author sings 'Well the arrow killed the beast/That is burnin' inside of me" in 'The Arrow Killed the Beast' or 'And the hour is getting late" in 'Down in the Canyon' goose bumps are a common reaction.

Music by Erika Wennerstrom draws a lot from the tradition of garage rock and blues. You can hear here also echoes of folk ('Low Low Low') or glam ('Got to Have Rock and Roll', which might be successfully released by T.Rex). 'The Arrow Killed the Beast', which lasts for six and a half minutes, might be put on sound track from Sergio Leone's spagetthi werstern. It's sound brings to listener pictures of desert, sun, lack of men. However the CD isn't in any way chaotic. There are moments more shining, full of life, pulsating, there are also calm, but the whole is coherent and matches up. It's great that 'Down in the Canyon', serving as closer to entire album, is seven and a half minutes long - so big portion of great music as a goodbye can't leave you with a feeling of shortage.

It's really worth a listen if you're into rock, traditional music.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Darkness Falls "Alive in Us"

Click for the English version

Słabość do Skandynawii mam od dawna. Ale od pewnego czasu zauważam coraz większe "zafiksowanie" na punkcie wokalistek rodem z północy. Tym razem parę słów o duecie z Kopenhagi - Darkness Falls, który wydał w ubiegłym roku płytę "Alive in Us".

Produkcją płyty zajął się Trentemøller. To pozwala czuć się spokojnym, jeśli chodzi o brzmienie. Natomiast nawet świetny producent nie będzie miał szans na "wyczarowanie" czegoś dobrego ze słabych utworów. Na szczęście tutaj nie ma takiego problemu. Płytę rozpoczyna "Intro", o którym nie da się właściwie powiedzieć nic więcej - pojawia się w nim szum fal, który jest klamrą spinającą płytę. Na samym albumie panie czerpią muzycznie z różnych rejonów. Jest tutaj delikatna kołysanka "Noise on the Line", która stanowi łagodne i przyjemne wprowadzenie do reszty materiału. "The Void" to z kolei utwór bardziej ożywiony, z wykorzystaniem znacznej ilości elektroniki. "Hey!" wydaje się być piosenką przeniesioną żywcem ze ścieżki dźwiękowej któregoś z filmów Roberta Rodrigueza. Trwający ponad sześć minut "Josephine", w którym gościnnie pojawia się Kim Las, ma interesujący, ciężki klimat - piosenka rozwija się powoli, ma pulsujący środek, z wyraźnie zaznaczonym beatem, żeby pod koniec ponownie zwolnić. "Before the Light Take Us" to z kolei znakomite rockowe granie, w którym słychać echa surfu. Na koncertach ten utwór musi sprawdzać się znakomicie, ponieważ nie pozwala siedzieć spokojnie. "Timeline" garściami czerpie z lat 80-tych i Depeche Mode. Jak widać inspiracji Dunki miały wiele. Całe szczęście korzystają z nich umiejętnie i efekt nie przyprawia o niesmak.

Jeśli chodzi o teksty, to w większości obracają się wokół tematu związków. Znajdziemy go prawie wszędzie - w "The Void" ("Emptiness calls from the void of you/(...)/It's a sickening of the heart/When you love someone and then they're gone"), w "Before The Light Takes Us" ("The time that we spend/Is it all just pretend/We have what we need/But our hearts bleed and seek"), w "Noise On The Line" ("You'll go all the way/To me and say/I'll stay in this old town/And wonder if I found/My true love, thats you"). Nic odkrywczego z całą pewnością tutaj znaleźć się nie da. Ale słucha się dobrze.

Dobra, równa płyta. Bez niesamowitych fajerwerków, ale dająca nadzieję na naprawdę świetny materiał w przyszłości. Słuchanie nie sprawi najmniejszej przykrości.

Dla fanów cyferek: 6/10

I've got a weak spot for the Scandinavia for a very long time now. But quite recently I have started to observe some kind of bigger interest in vocalists from the North. This time I'd like to share my opinion on a duet from Copenhagen, Darkness Falls, who have released their debut album last year.

Producer of their album is no one else, but Trentemøller. It makes you patient about the sound. However even the best producer won't do much, if the material is no good from the start. Luckily, here it wasn't a problem. The CD begins with 'Intro' and that's probably all you can say about it: it's the sound of waves, that takes the whole album in brackets, somehow. The music itself draws from various areas. There's a delicate lullaby 'Noise on the Line', that serves as a smooth and pleasant introduction to the rest of the material. 'The Void' is more energetic, heavily using electronic. 'Hey!' seems to be a song that's been put here straight out of soundtrack from one of Robert Rodriguez' movies. 'Josephine', lasting longer than 6 and a half minutes, with Kim Las as a guest, has an interesting, hard climate - song develops slowly until the pulsing middle part, with very clear bass, just to slow down once again at the end. 'Before the Light Takes Us' is great, rock song, with clear echoes of surf. This song must be a killer at gigs, because it just won't let you sit. 'Timeline' draws from eighties and Depeche Mode. As you can see girls from Denmark had a really wide range of inspirations. Luckily, they use them wisely and the effect is tasty.

When it comes to lyrics, most of them is about relationships. We can find this subject almost everywhere: in 'The Void' ('Emptiness calls from the void of you/(...)/It's a sickening of the heart/When you love someone and then they're gone'), in 'Before the Light Takes Us' ('The time that we spend/Is it all just pretend/We have what we need/But our hearts bleed and seek'), in 'Noise on the Line' ('You'll go all the way/To me and say/I'll stay in this old town/And wonder if I found/My true love, thats you'). You certainly won't find anything original in here. But it all sounds good.

It's a good, equal album. Without incredible fireworks, but leaving you with feeling, that something great might be coming this way. Listening to this CD definitely won't hurt your ears.

For all the fans of numbers and such: 6/10