Recenzja: Baroness "Yellow & Green"

Click for the English version

Zaskoczenie. Tym jednym słowem chyba można najłatwiej opisać moje wrażenia po pierwszym przesłuchaniu "Yellow & Green", najnowszego wydawnictwa Baroness. Płyta jest dobra, wręcz bardzo dobra, ale odmienna od brzmienia, do którego zostaliśmy przyzwyczajeni na dwóch poprzednich albumach. Przypuszczam, że część fanów mogła się od zespołu odwrócić, ale... Podejrzewam, że w ich miejsce pojawiło się wielu nowych.

Na "Yellow & Green" metal zaczyna pokrywać się rdzą. John Baizley wraz z resztą ekipy postanowił zwrócić się w stronę bardziej łagodnej, przystępnej muzyki i nagrać album rockowy. Ale absolutnie nie można tego poczytać za zarzut. Słychać, że nie mamy tu do czynienia z pójściem na kompromis w celu zwiększenia napływu gotówki. Zmiana wynika z rozwoju zespołu i z wizji, jaką mają muzycy z Savannah. Co ciekawe - nie oznacza to wcale dalekiego odejścia od dotychczasowej stylistyki. Nie mamy też do czynienia z zupełnym odcięciem: "Take My Bones Away" mógłby się znaleźć na wcześniejszych wydawnictwach. Ogólnie można stwierdzić, że obie płyty są wypełnione melodyjnymi piosenkami o melancholijnym zabarwieniu. W przypadku Baroness nie oznacza to powolnych ballad o nieszczęśliwej miłości, ale nie zmienia to faktu, że znalazło się miejsce dla spokojnych utworów akustycznych ("Stretchmarker" czy - wieńczące całe wydawnictwo - "If I Forget Thee, Lowcountry").

Generalnie "Yellow" jest płytą szybszą, "Green" tą bardziej eksperymentalną i wolną. Obie są warte uwagi, na obu znajdują się znakomite piosenki. "Back Where I Belong" to trochę podróż przez wspomnienia, trochę wyznanie, trochę chęć ucieczki. To ostatnie pragnienie wydaje się zresztą często pojawiać w tekstach. "Eula" to dla mnie zapis rozpaczy. Pozbawionej nerwowego miotania się, to raczej rozżalenie związane z pogodzeniem się ze swoim losem. Z tym, że wiesz, co będzie dalej. Emocje aż kipią... "Green Theme" jest jak leniwe, niedzielne popołudnie, spędzone w słońcu, na werandzie. Wspomiane wcześniej "If I Forget Thee, Lowcountry" przynosi wspomnienie pożegnania dnia, gdzieś z dala od ludzi. To raptem kilka przykładów. Warto sprawdzić zarówno je, jak i resztę.

Atmosfera, którą tworzy słuchanie "Yellow & Green" nie jest wesoła. Zebrana tutaj muzyka niesie ze sobą smutek, melancholię, zamyślenie. Nie można jej odmówić piękna, umiejętności całkowitego oczarowania, ale włączając płytę należy liczyć się z tym, że słuchanie nie przyniesie naładowanych akumulatorów. Jednak nadal jest to jedno z najlepszych wydawnictw w tym roku.

Mam nadzieję, że szybko dojdą do siebie po wypadku, który mieli miesiąc temu podczas trasy po Europie.

Dla fanów cyferek: 8/10

Surprise. That's the word if I had to summarise my impressions after the first time I listened to 'Yellow & Green', the latest release from Baroness. The album is good, very good, but it truly differs from the sound, that we got used to on previous two CDs. I guess that some of the fans might turn their back on the band, but... I also think that a lot of new ones will come and take their place.

'Yellow & Green' is the place, were the metal starts to rust, you could say. John Baizley, along with the rest of his crew, has decided to pick a different path this time, towards more gentle, accessible music and record a rock album. And you just can't make any objection to this. You can easily hear, that it wasn't a compromise made to increase cash flow. It's a consequence of band's evolution and vision, that musicians from Savannah share. What's interesting, is that it doesn't mean walking away entirely from what we knew so far. Certainly Baroness isn't entirely cutting off: 'Take My Bones Away' might be as well recorded on previous albums. Generally speaking: both CD's are filled with melodic songs with melancholic theme. Of course, when it comes to Baroness, there's no way to expect slow ballads of miserable love, but still... You can find here calm, acoustic tracks ('Stretchmaker' or - closing entire record - 'If I Forget Thee, Lowcountry').

Generally speaking: 'Yellow" is the faster one and 'Green' the more experimental and slow one. Both deserve attention, both have great songs. 'Back Where I Belong' is a little bit of a trip through memories, a little bit of confession, a little bit of desire to escape. This last desire seems to come up in lyrics pretty often, by the way. 'Eula' is to me like a record of despair. Not with all the nervous shaking & struggling, but more of a bitterness, when you realize that you agree what life had in store for you. And you accept it. Emotions are boiling in this one... 'Green Theme" feels like lazy Sunday afternoon, while sitting in the sun, on porch. 'If I Forget Thee, Lowcountry', that I mentioned before, recalls memory of stadning alone while the sun sets, somehwere far from other people. These are just a few examples. It's really worth to check out them and the rest of the album.

The atmosphere that comes with 'Yellow & Green' isn't happy. Music carries sadness, melancholy, meditation. You can't deny it's beauty, ability to charm, but when you press 'play' you should be aware that listening to it won't charge your batteries. And still it's one of the best releases of the year.

I hope that all of them will quickly get back on their feet, after an accident they had month ago, while touring Europe.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Ren Harvieu "Through the Night"

Click for the English version

Ren Harvieu to prawdziwa wojowniczka. O wydanie swojej pierwszej płyty musiała toczyć bój znacznie cięższy niż większość artystów - bój z własnym ciałem, po wypadku, w którym uszkodziła sobie kręgosłup. Na szczęście wyszła ze zmagań zwycięsko i nagrała album "Through the Night". A jest to album znakomity.

Czekałem na niego przez kilka miesięcy, także oczekiwania nie były najniższe. Młoda angielska wokalistka całkowicie im sprostała. Spory udział w jej sukcesie mieli bez wątpienia współautorzy piosenek. Wśród osób zaangażowanych w ich tworzenie znajdziemy m.in.: Eda Harcourta, Dave'a McCabe'a z The Zutons, Jimmy'ego Hogartha (producent i autor piosenek,z którego talentu korzystali Amy Winehouse, Sia, James Blunt, Corinne Bailey Rae i wiele, wiele innych osób) czy Howiego Payne'a. Powiem szczerze, że zastanawia mnie, jak brzmiałby utwór stworzony w całości przez Ren Harvieu i mam nadzieję kiedyś się przekonać. Efektem wspólnych wysiłków jest album wypełniony muzyką pop, wzbogaconą o nawiązania do soulu. Jednak nie jest to pop w stylu współczesnych stacji radiowych. To pop nawiązujący do najlepszych dokonań lat 60-tych. Te aranżacje, te melodie... Ja to całkowicie kupuję: ciepły wokal Ren, orkiestrę, wszystko razem.

Jaki nastrój ma ta płyta? Stary film. Deszczowa pogoda, noc w mieście, połyskujące neony, para tańcząca na ulicy. Kobieta w połyskującej sukni śpiewająca na tle aksamitu. Gdy słyszę utwór tytułowy, nie mogę powstrzymać podobnych skojarzeń. "Forever in Blue" z nastrojem dymu papierosowego unoszącego się w knajpie późną nocą. "Summer Romance" i nastrój zachodu słońca pod koniec lata. Ta płyta, to znakomita ścieżka dźwiękowa z filmu, którego nigdy nie nakręcono.

Nic dziwnego, że Ren Harvieu podbiła nawet Johnny'ego Marra...

Dla fanów cyferek: 8/10

Ren Harvieu is a true fighter. To release her first record, she had to struggle much harder than most artists do - she had to overcome limitations of her own body, after an accident which left her with injured spine. Luckily, she won the fight and recorded album 'Through the Night'. A brilliant album.

I've waited for it for a few months, so the expectations weren't low. Young English vocalist met them without any problems. Yes, without doubt co-authors of her songs had played a part in her success. Among the people invloved in writing them, you can find Ed Harcourt, Dave McCabe of The Zutons, Jimmy Hogarth (producer and writer for Amy Winehouse, Sia, James Blunt, Corinne Bailey Rae and many, many others) and Howie Payne. To be honest, I'd really like to hear how a song entirely written by Ren Harvieu would sound like. I hope to find out, one day. Their efforts brought to listener album filled with pop, enriched by soul music. However it's not a pop music, that you can hear in a modern radio station. This is pop that makes references to the best achievements from sixties. Those arrangements, these melodies... I'm into it all: Ren's warm vocal, orchestra, everything, everything.

What's the mood of this record? An old movie. Rainy weather, night in the city, shining neons, a couple dancing on the street. Woman in a glittering dress sings on the velvet background. Whenever I hear the title song, I can't stop these and similair visions in my mind. 'Forever in Blue' with atmosphere of cigarette smoke in pub, late at night. 'Summer Romance' and the mood of sunset at the end of summer. This album is an excellent soundtrack to a movie that has never been directed.

It's really no surprise, that even Johnny Marr fell for Ren Harvieu.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Bryn Christopher "My World"

Click for the English version

Bryn Christopher, pochodzący z Anglii, wydał swoją płytę już kilka lat temu, w 2008 roku. Był to jego pierwszy i - zdaje się - ostatni album. A szkoda... Cały czas mam nadzieję, że będę miał jeszcze okazję usłyszeć go w nowych utworach, ponieważ zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie.

Muzyka jaką można usłyszeć na "My World", ponieważ taki właśnie tytuł ma album, to głównie R&B, ale też trochę soul, trochę pop. Wszystko to razem daje bardzo przystępny i przyjemny w odbiorze efekt. Nawet cover Portishead, który się tutaj znalazł - "Sour Times" - brzmi zaskakująco dobrze. Zaskakująco, ponieważ zmierzenie się z repertuarem Portishead wymaga sporo odwagi, a wyjście z takiego starcia zwycięsko jest już godne podziwu. Nadal wolę oryginał, ale utwór w wykonaniu Bryna Christophera nie jest jedynie słabą podróbką, ma własny charakter.

Zawartość albumu jest pełna emocji. "The Quest", najbardziej chyba znany utwór z płyty, jest bardzo wiarygodnie wykonany, również muzyka burzy krew, choć nie jest to najszybszy numer na płycie. "Stay with Me" porywa swoją rytmiką, energią, wokalista brzmi w nim szczerze. "My World" gwarantuje pozytywne skojarzenia: we mnie zawsze przywołuje obraz otwarcia występu wodewilowego. Światła na scenę, ekscentryczny ubiór i taniec. Jednak np. "Found a New Love", to już prawdziwe, bujające R&B. Zdarza się jednak też nostalgiczny nastrój, jak w "The Way You Are". Właściwie mógłbym utwór po utworze napisać kilka ciepłych słów. Po prostu warto posłuchać.

Dla fanów cyferek: 7/10

Bryn Christopher, coming from England, released his record few years ago, back in 2008. This was his first and - so it seems - the last album. It's a shame... I keep hoping that I'll finally have a chance to hear him sing new songs, because he really made a good impression on me.

Music that can be found on 'My World', because that's the records title, is mostly R&B, although there's also a little bit of soul & a little bit of pop. All together, you hear a very accessible and enjoyable effect. Even Portishead's cover that managed to get here - 'Sour Times' - sounds surprisingly well. Surprisingly, because it takes a lot of courage to even try to deal with this song, and leaving the clash as a winner is admirable. I still prefer original, but Bryn's interpretation isn't a cheap imitation, it has character of it's own.

Albums content is full of emotions. 'The Quest', probably the most famous song from this record, is sung in a very reliable way, the music makes your blood run faster, although it's not the fastest song in here. 'Stay with Me' will carry you away with its rythm & energy, vocalist sound honest. 'My World' guarantees positive connections: it always reminds me of some sort of a vaudeville show. Lights on stage, eccentric clothes & dance. But there's also a real, swaying R&B - 'Found a New Love' - or a moment of nostalgic mood - 'The Way You Are'. Well, I could wrte a few kind words about every song from the album. It's just worth your time.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Rilo Kiley "Under the Blacklight"

Click for the English version

Rilo Kiley już nie występuje ani nie nagrywa płyt, niestety. Kilka lat temu członkowie formacji zdecydowali się zawiesić działalność i... Już jej nie wznowili. Za każdym razem, gdy wracam do ich płyt, czuję się tym faktem głęboko zasmucony, podobnie jak świadomością, że nie będę miał okazji usłyszeć ich na koncercie. Nie lubię cierpieć w samotności, więc postanowiłem napisać parę słów o ich ostatniej płycie, "Under the Blacklight". Podobno wielu fanom wcześniejszych dokonań zespołu ten album się nie spodobał. Cóż, lubię starsze płyty, ale podoba mi się także ten debiut w barwach muzycznego molocha. Szkoda, że stanowił łabędzi śpiew zespołu z Seattle.

Muzyka nagrana na "Under the Blacklight" to rockowy charakter, wymieszany z błyszczącym, tanecznym popem. Nie jest to oczywiście żaden hard rock, nie mówiąc o czymś cięższym brzmieniowo, ale jest gitarowo, wyraźnie słyszalna jest też perkusja. Prawie wszystkie piosenki napisała w całości sama wokalistka, Jenny Lewis, a w każdej ma swój autorski udział. Teksty napisane przez nią na tę płytę obracają się wokół nocnego życia miasta i relacji damsko-męskich. Już w rozpoczynającym album rytmicznym "Silver Lining" śpiewa poklaskując: "I never felt so wicked/As when I willed our love to die". W "The Moneymaker", utworze o bardzo charakterystycznym brzmieniu za sprawą gitary, usłyszeć można: "You've got the money maker/They showed the money to you/You showed them what you can do". Może właśnie dlatego - i nieco za sprawą teledysku - utwór ten wydaje mi się być znakomity w nocnym klubie, jako oprawa muzyczna... Skoczne i taneczne "Dejalo", idealnie sprawdzające się na parkiecie, również ma ciekawy tekst: "I got a tail if you wanna chase it/I got a tongue if you wanna taste it/I got a place on the east side/I got some time if you wanna...". Utworem idealnym do potańczenia jest też "Smoke Detector" - dla mnie najlepszy numer z całej płyty, również za sprawą zabawnych słów. A ostatni utwór, "Give a Little Love", to już rasowy pop, przywodzący na myśl skojarzenia z dawnymi dokonaniami Pauli Abdul.

W świetle tego, co pisałem wcześniej, mogłoby się wydawać, że płyta jest jeszcze jednym z moich nieco depresyjnych faworytów. Nic podobnego. Jest pełna życia i zabawy. Szkoda, że zwiastowała koniec. Pozostaje słuchać Jenny Lewis śpiewającej solo (albo prawie solo) oraz The Elected, w którym udziela się obecnie Blake Sennett.

Dla fanów cyferek: 7/10

Unfortunately, Rilo Kiley is no longer touring or recording. A few years ago band members agreed to put the band on hiatus and... They never came together again. Each time I hear their CDs, I'm saddened by this fact. Just as I'm saddened by the thought of never getting a chance to attend their gig. I hate suffering alone, so I decided to write few words about their last album, 'Under the Blacklight'. I've heard that many fans of their previous releases didn't like this one.Well, I like their older records, but I like this major-label debut as well. Too bad it was this Seattle-based band's swan song.

Music recorded for the 'Under the Blacklight' has rock attitude, but combined with shiny dance-pop. It's not any sort of hard rock, of course, not to even mention something heavier than that. But it's still guitar sound with clear percussion. Almost all of the songs have been written by vocalist alone, Jenny Lewis, and she contributes in every single one. 'Under the Blacklight's lyrics circle around the night city life and male-female relationships. Even in opening album rythmical 'Silver Lining' she sings while clapping: 'I never felt so wicked/As when I willed our love to die'. In "The Moneymaker", composition with very characteristic sound, due to guitar, you can hear: 'You've got the money maker/They showed the money to you/You showed them what you can do'. Maybe that's the reason why - and a little bit because of the video - this song always makes me think, that it would fit perfectly in a nightclub... Jumpy "Dejalo", perfect for the dancefloor, has interesting lyrics as well: 'I got a tail if you wanna chase it/I got a tongue if you wanna taste it/I got a place on the east side/I got some time if you wanna...'. Another song perfect for you, if you wanna head to move, is "Smoke Detector" - for me it's the best song on the entire album, and the funny words play their role here. And the last song, "Give a Little Love", is a regular pop, reminding of Paula Abdul's old achievements.

It might look like the album is another of my little bit depressing favorites. Well, that's not the case. It's colourful, full of life and fun. Too bad it was a harbinger of the end. All we can do now is listen to Jenny Lewis solo (or almost solo) and The Elected, where you can hear Blake Sennett.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Russian Red "I Love Your Glasses"

Click for the English version

Russian Red w ubiegłym roku wydała swoją drugą płytę, "Fuerteventura". Dzisiaj jednak będzie o pierwszym albumie, "I Love Your Glasses" z 2008 roku. Lourdes Hernández - tak bowiem naprawdę nazywa się artystka, której pseudonim pochodzi od koloru szminki, a nie jakichkolwiek związków z Rosją - rozpoczynając karierę miała zaledwie 14-15 lat. A jednak materiał na płycie w żaden sposób nie może być uważany za niedojrzały. Budzi to tym większe uznanie, że Russian Red jest jedyną autorką tekstów i muzyki...

Twórczość Panny Hernández to pop przemieszany z folkiem, z dorzuconą czasem odrobiną rocka. Efekt jest znakomity. I do tego wokal - delikatny, dziewczęcy. Czasem wręcz eteryczny. Powiem szczerze: od pierwszych dźwięków "Cigarettes" byłem całkowicie stracony. Wokalistka śpiewająca "He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans" brzmi - mimo barwy głosu - jak dorosła kobieta. Mogę śmiało nazwać polskie gwiazdy w wieku średnim, które śpiewają teksty znacznie mniej dojrzałe. Generalnie jest rzewnie i nastrojowo, czego przykładem może być "No Past Land" z jego spokojną melodią i słowami o miłości. Nie jest jednak nigdy nieciekawie, nie ma się wrażenia grania wszystkiego na jeden ton. "Take Me Home" nosi w sobie echa, które przywodzą na myśl brzmienia rodem z Haiti. I do tego ten skandowany refren... Bywa bardziej depresyjnie - od razu przychodzi na myśl "Hold It Inside" ze swoją powagą. Zawsze jest interesująco. Cały album zamyka cover "Girls Just Wanna Have Fun" - jedyny, którego autorką nie jest Russian Red. Słynnej piosence zupełnie narzuciła swój charakter i ze skocznego utworu o imprezowaniu stworzyła rozrzewnioną balladę o dorastaniu.

Podsumowując: koniecznie trzeba się z tą płytą zapoznać. Na drugi album czekałem bardzo niecierpliwie. Ale o tym kiedy indziej.

Dla fanów cyferek: 8/10

Last year Russian Red released her second album, 'Fuertevetura'. Today, however, there'll be note about her first record, 'I Love Yout Glasses' which saw daylight in 2008. Lourdes Hernández - that's artists name, whose moniker comes from colour of lipstick, not from any connections to Russia - was around 14 or 15 when she begun her career. However material that you'll find here can't be seen as immature. It deserves recognition even more, when you realize that Russian Red is the sole author of lyrics and music...

Miss Hernández' creativity finds its way through pop mixed with folk, with a little bit of rock here and there. The effect is amazing. And the vocal - delicate, girlish. Sometimes simply ethereal. I'll be honest: I was totally lost from the first sounds of 'Cigarettes'. Vocalist singing 'He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans' sounds like an adult woman. I could easily name polish middle-aged so-called stars, who sing lyrics that are much less mature. Generally the mood is melancholic, a perfect example may be 'No Past Land' with calm melody and worda about love. However it never gets dull in here, there's no feeling that entire album sounds the same. 'Take Me Home' carries some echoes of sound that brings to you thoughts of Haiti. And this chanted refrain... Sometimes it gets more depressive - 'Hold It Inside' might be a good example here with its seriousness. But it's always interesting. Whole album is closed by cover of 'Girls Just Wanna have Fun' - the only song here that Russian Red didn't write by herself. Famous song has entirely given up to Hernández' interpretation and it transformed from lively prty anthem into emotional ballad about gorwing up.

Well, to summarise: this album is must. I've waited for the second one very impatiently.But that's a whole different story.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Emika "Emika"

Click for the English version

Jakiś czas temu pisałem o swoim - dość niefortunnym - spotkaniu z elektroniką w postaci albumu o trudnej do sklasyfikowania zawartości. Dzisiaj chciałbym napisać o płycie, którą również wypełnia materiał niemożliwy dla mnie do określenia pod względem przynależności gatunkowej. Jednak to spotkanie zaliczam do udanych. Płytę, o której mowa, nagrała Emika, a jej tytuł to... "Emika".

Emika pochodzi z Czech, ale dzieciństwo i młodość spędziła w Wielkiej Brytanii oraz w Niemczech. Muzyka, którą tworzy, wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Nic dziwnego, że pod swoje skrzydła wzięła słynąca z poszukiwań oryginalności i brzmień eksperymentalnych Ninja Tune. Brzmienie jest rasowo elektroniczne, a jednak nie przeszkadza to autorce wplatać w utwory klasycznych dźwięków fortepianu, na którym zresztą potrafi grać. Zimna muzyka, pełna dudniących basów, splata się tutaj z chłodnym, ale też delikatnym wokalem Emiki. Całość sprawia niesamowite wrażenie.

Nastrój albumu to samotność, nawet w obecności innych osób. Poszukiwanie drugiej osoby, niepewność własnych uczuć, szukanie siebie. Utwory są bardzo emocjonalne, choć odmalowane kolorami wyblakłymi, z których zniknęły radość i ciepło. Wypłowiały obraz poczucia wypalenia uczuciowego, wewnętrznej egzystencjalnej pustyni.

Płyta nie jest na szczęście nudna. "Professional Loving" jest równocześnie spokojny i pulsujący basem. "Count Backwards" mógłby być wykorzystany w "American McGee's Alice": to jak ścieżką dźwiękowa do snu, który zmienia się w koszmar. "Pretend" z połamanym podkładem wprowadza znaczną porcję psychodelii. "Drop the Other" jest - jak na ten album - niemal popowe, gdy Emika śpiewa o swoich rozterkach... A "Credit Theme" całkowicie wyłamuje się ze schematów - to instrumentalny utwór na fortepian, zamykający album.

Niepokojący. Tym jednym słowem opisałbym cały album. Zgromadzone tutaj utwory są hipnotyzujące. Ten dźwięk jest jak zimne palce wsuwające się niepostrzeżenie pod skórę. "Emika" jest warta poświęcenia jej czasu.

Dla fanów cyferek: 7/10

Some time ago I had written about my - a little bit unfortunate - meeting with electronic as an album with some hard to classify contents. Today I'd like to write about record that's also impossible for me to easily describe, when it comes to genre. However this encounter I find very successful. The record is by Emika and it's titled... 'Emika'.

Emika is of Czech origin, however she spent her childhood and youth in United Kingdom and Germany. Music that she created, escapes unambiguous classifications. You shoulnd't find this strange, that she's been taken into care by Ninja Tune, label famous for it's search for originality and experimental sound. The music on 'Emika" is pure electronic and yet, author somehow manages to throw in compositions classical piano. Piano she plays, by the way. Cold music, full of rumbling bass, intertwines with chilly and at the same time delicate, Emika's vocal. As a whole, it guarantees an amazing impression.

Album's theme is of loneliness, even in presence of other people. Search for other person, uncertainty of your own feelings, search for yourself. Songs are very emotional, although painted with pale colours, that have been left by any joy or warm they may have had. Bleak image of emotive burn out, inner existential desert.

Luckily, the album is not boring. 'Professional Loving" is at the same time calm and pulsating with beat. 'Count Backwards' could be easily used on 'American McGee's Alice' soundtrack: it's like record of dream turning into nightmare. 'Pretend' with it's broken beat delivers a considerable amount of psychedelia. 'Drop the Other' seems - when compared to the rest of the songs - almost a pop tune, when Emika sings about her dilemmas... And 'Credit Theme' entirely breaks out of the patterns - it's an instrumenal on piano, closing the album.

Distrubing. That's the word I'd use to describe the record as a whole. Compositions are hypnotizing. The sound is like cold fingers, that sneak beneath your skin without being noticed. 'Emika' is worth your time.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Yuna "Yuna"

Click for the English verison

Yuna jest młodą wokalistka, pochodzącą z Malezji. Nagrywała już wcześniej, ale "Yuna" jest jej debiutem na rynkach na całym świecie. Debiutem dość udanym, w który zaangażował się Pharrell Williams. Przesłuchanie płyty może chwilami budzić wątpliwości czemu persona o takiej renomie, podjęła się pomocy w wypromowaniu artystki na Zachodzie. Jednak utwory "dotknięte" przez słynnego producenta są najjaśniejszymi momentami płyty i pokazują jak duży potencjał ma młoda autorka, gdy współpracuje z właściwą osobą.

Album wypełnia muzyka pop, choć można usłyszeć też echa folkowe. Piosenki są delikatne i spokojne. Zresztą, cała płyta jest melodyjna i przyjemna w odbiorze. Głos Yuna ma bardzo przyjemny, dziewczęcy, uzupełniający się z brzmieniem. Jednak muszę przyznać, że wiele utworów może śmiało grać gdzieś w tle, nie przykuwając mocno uwagi, nie zmuszając do bliższego kontaktu. Są miłe dla ucha, ale - przynajmniej ja - nie potrafiłem większości od razu skojarzyć. Pojawiają się jednak również momenty bardzo charakterystyczne. "Bad Idea" to pierwszy utwór, któremu swój czas poświęcił Pharrell Williams. Brzmienie jest tutaj zdecydowanie inne niż reszty albumu, nie tak "gładkie". Podobnie jak w "See You Go", które Pharrell wzbogacił o elektroniczne wycieczki - z korzyścią dla piosenki. Wreszcie singlowe "Live Your Life" - znakomity utwór, pełen życia, optymizmu. Koniecznie trzeba go posłuchać. Ale to nie jedyne bardziej interesujące momenty. Warto zapoznać się też z "Island" i "Fading Flower", których bujający rytm bardzo dobrze wpływa na słuchacza. Generalnie rzecz ujmując - druga połowa płyty jest lepsza.

Teksty śpiewane są po angielsku, co można policzyć zarówno jako plus, jak i minus albumu. Większość nosi w sobie lekki smutek, melancholię, ale zdecydowanie nie jest to nastrój depresyjny, przytłaczający. Raczej lekkie zachmurzenie niż ciemna noc.

Z pewnością będę z zainteresowaniem czekał na kolejny album Yuny. Ten mi tchu w piersi nie zaparł, ale daje nadzieję na większe emocje w przyszłości.

Dla fanów cyferek: 6/10

Yuna is a young vocalist from Malaysia. She had some records before, however this self-titled album is the first to be released all over the world. And it's pretty good for a debut, a debut that Pharrell Williams was involved in. You might ask yourself a few times why a man of such renown made an effort to promote the singer. However, the songs 'touched' by famous producer, are the birghtest moments of the entire album and they show you how big is Yuna's potential, when she teams with the right person.

Record is filled with pop music, although you can hear echoes of folk. Songs are delicate and smooth. Entire CD is melodious and pleasant to listen. Yuna's voice is very nice, girlish, excellently corresponding with the music. However, I have admit that a lot of compositions can be easily played somewhere in background, without catching your attention immediately, not forcing you to listen more carefully. They're pleasant to hear, but - at least that was my case - you won't be able to recognise them at first. But there are also moments very characteristic. 'Bad Idea' is the first song that Pharrell Williams payed his attention to. The sound differs here from the rest of the album, it's not that smooth. Just as in 'See You Go', which is enriched by Pharrells trip into area of electronic, with a benefit for the song. Finally, the single 'Live Your Life" is an excellent track, full of life, optimism. It's a must, if you want to pick one song here. But htese aren't the only interesting moments. In my opinion it's also worth to give a try with 'Island' and 'Fading Flower', as their rocking rythm is really good for listener. Generally speaking: the second half of the album is simply better.

Lyrics are sung in English. You might consider it a prek, might consider a flaw. Most of them carry a dose of sadness, melancholy, but definitely the mood isn't overwhelming, depressive. It's more of a cloudy day with occasional rain, than deep, black night.

I'll surely wait for the next Yuna's album with interest. This one didn't take my breath away, but it gave me hope for some more powerful emotions in future.

For all the fans of numbers and such: 6/10