London Grammar calling in the night...

London Grammar released new vid today - this time for their amazing rendition of Kavinsky's "Nightcall". Honestly, I love this cover way, way more than the original. And the clip just makes it better. It suits the mood, with all those people being so still... Just watch it. And enjoy.

New song from Warpaint

Finally we get something from Warpaint. Today we can really start countdown. You'll find tracklist below and... New song of course. Give it a try! Here's 'Love Is To Die'.

1. Intro
2. Keep It Healthy
3. Love Is To Die
4. Hi
5. Biggy
6. Teese
7. Disco//very
8. Go In
9. Feeling Alright
10. CC
11. Drive
12. Son

Anna Calvi's first single off 'One breath'

Last week Anna Calvi released first official single from her upcoming album, 'One Breath'. Well, certainly 'Eliza' is not going to be my favourite song of hers. It's not bad, don't get the wrong impression. It just ain't what I loved about 'Rider to the Sea' or 'Love Won't Be Leaving'. But maybe I just need to give it a little more time. Wouldn't be the first time... However even if it won't convince me 100%, you can be sure that I'll still be waiting for 'One Breath'. Why? Well, I liked her debut a lot, that's for one thing. And second: you should watch 'One Breath' album trailer. The song from it... It makes me expect something really, really good. Fortunately, if you pre-order new album on iTunes, you'll get 'Sing To Me' right away. And album is scheduled for October, the 7th so... Not much longer before it comes out.

Mark Lanegan is getting closer

We are one month away from the release of new album by Mark Lanegan - 'Imitations' - scheduled for September, the 17th. As you probably have guessed, it's going to be an album with covers. So why don't we listen to first song that Mark let us hear some time ago?

Ladies and Gentlemen: Mr. Mark Lanegan.

Teaser of new Polica's album!

You may be aware that Poliça will be releasing their new album on October, the 21st (Europe) & 22nd (US), this year. If you're interested, then I got some good news for you: 'Shulamith' (that's the title of upcoming follow-up to their famous 'Give You the Ghost') teaser is on YouTube. In my opinion: that's something worth waiting for! Check it out by yourselves.



UPDATE: I haven't been posting for a while (sorry!), but if I'm already writing about new album, I might as well make this post more complete. So here's a little update, with what I didn't write last months: a tracklist and a first video off the 'Shulamith':

Tracklist:
01 Chain My Name
02 Smug
03 Vegas
04 Warrior Lord
05 Very Cruel
06 Torre
07 Trippin
08 Tiff
09 Spilling Lines
10 Matty
11 I Need $
12 So Leave

Grace Woodroofe 'Dead Weight' teaser

Almost year ago I posted a short review of debut album by Grace Woodroofe. Today I have the pleasure of sharing teaser of her mew song. If you haven't heard it yet - please, check this collaboration by amazing Grace and HOMME.

HOMME x GRACE WOODROOFE : DEAD WEIGHT from HOMME on Vimeo.

It seems that new album will be out later this year. In my opinion this is going to be an album worth waiting for. Period.

Iron & Wine "Ghost on Ghost"

Click here for the English version

Na nowy album Iron & Wine czekałem od dnia, gdy usłyszałem "Lovers' Revolution". Nie, właściwie to oszukuję. Zatem jeszcze raz: na nowy album Iron & Wine czekałem praktycznie od dnia, gdy wreszcie ukazała się "Kiss Each Other Clean". Brzmienie przez lata mogło się zmienić, ale jedna rzecz pozostaje niezmienna: jestem beznadziejnie zakochany w utworach, które płyną z głośników, gdy włączam dowolny album Samuela Beam. Dzisiaj, po dwóch latach, wreszcie dostajemy nowy materiał, zgromadzony na "Ghost on Ghost". A dzięki NPR możemy go usłyszeć jeszcze przed premierą.

Ciężko uwierzyć, ale jest to dopiero piąta płyta pochodzącego z Południowej Karoliny artysty. Chyba jeszcze trudniej jest przejść bez zastanowienia nad ewolucją muzyczną, jaką przeszła jego twórczość. Lata temu, gdy ukazała się "The Creek Drank the Cradle", Iron & Wine nie było nawet zespołem. Był tylko samotny twórca, oczarowujący słuchacza, zapraszający do swojego świata: piękny folk z przejmującym tekstem (“Upward Over the Mountain”!). Obecnie Iron & Wine to już znacznie więcej. Przypuszczam, że dla osoby, która dopiero teraz poznaje zespół, pierwsze nagrania będą bardzo zaskakujące. Na czym zatem polega ta zmiana?

Nadal duszą całego przedsięwzięcia jest Samuel Beam, nie mogłoby być inaczej. Jednak przez minionych jedenaście lat do jego muzyki zaczęły się wkradać elementy innych gatunków muzycznych, jak popu czy jazzu. A wraz z nimi zaczął się zwiększać stan osobowy kapeli. I to nie o standardowe gitary z perkusją na dokładkę. Iron & Wine w 2013 roku, to już ponad 10 wykonawców, którzy są na tym albumie nie mniej ważni niż mężczyzna, który to wszystko zapoczątkował.

Muzyka stała się bardziej przystępna, co nie odebrało jej jednak nic z uroku i z głębi. Dla każdego, kto jest zaznajomiony z dwoma poprzednimi albumami, płyta "Ghosts on Ghosts" nie będzie rewolucją. To kolejny krok, konsekwentny i przemyślany, na drodze artystycznej ewolucji. Co jednak nie oznacza, że płyta jest przewidywalna.

Od pierwszych dźwięków otwierającego album “Caught in the Briars” (oraz kolejnego utworu - “The Desert Babbler”) wiadomo, że będzie tutaj dużo słońca. Pobrzmiewające w tle chórki niosą ze sobą sporą dawkę pozytywnej energii. Do tego bardzo przyjemne melodie, które sprawiają, że z uśmiechem wspominasz swoje ulubione wakacje. Z kolei licznie występujące w “Joy” pogłosy i echa dają poczucie przestrzeni niczym na szczycie góry. Wyznanie miłości trwające raptem dwie i pół minuty, a jednak sprawiające wrażenie, że jest utworem znacznie dłuższym - zapewne za sprawą zawartego w sobie spokoju. Na płycie znalazło się jednak także miejsce na przejmujące utwory, mające w sobie wiele nostalgii, tęsknoty, jak “Winter Prayers” albo “Grass Widows”. To już nie obezwładniająca melancholia nagrań na “The Creek Drank the Cradle”, ale nadal są to bardzo emocjonalne piosenki. Podobnie jak “Lovers’ Revolution” pełen buzującej pasji. Początkowo drzemiącej pod powierzchnią, która jednak w miarę utworu coraz bardziej wyrywa się na zewnątrz, aż uwalnia się i zmienia w swobodę jazzu, aby potem ponownie wtracać tempo, do wyciszenia, którym jest zamykający płytę “Baby Center Stage”.

Podsumowując: włącz, słuchaj, ciesz się muzyką i słońcem. Ciesz się pięknymi wspomnieniami. Niewątpliwie ten album będzie dla mnie jednym z najlepszych w 2013 roku.

I’ve been waiting for the new album by Iron & Wine since I heard ‘Lovers’ Revolution’. No, that’s not exactly the way it was. One more time: I’ve been waiting for the new album by Iron & Wine since ‘Kiss Each Other Clean’ saw the daylight. The sound may have changed over the years, but one thing is constant: I’m hopelessly in love with songs I hear, when I play any of Samuel Beam’s records. Today, after two years, we finally get new material on ‘Ghost on Ghost’. And thanks to NPR we can listen to it even before it's release.

It’s hard to believe that this is only the fifth album by South Carolina artist. It’s even harder not to give a thought (or two) when it comes to his works musical evolution. Years ago when ‘The Creek Drank the Cradle” got released, Iron & Wine wasn’t even a band. Back then it was only a lone creator, charming the listener and inviting him to his world: beautiful folk with touching lyrics (‘Upward Over the Mountain’!). Right now Iron & Wine is much more. I guess that for people who get to know them nowadays, early recordings would come as a surprise. So what changed?

Samuel Beam is still at the heart of it all, it couldn’t be any other way, of course. However for those last eleven years he started incorporating into his music elements from other genres, such as pop or jazz. And along with them came additional musicians. What’s even more interesting: those weren’t just ‘standard’ additional instruments, such as guitars and percussion. Iron & Wine AD2013 consists of more than 10 people, who are just as important, as the man who started it all.

Music is more listener-friendly, you might say, but that doesn’t mean that it has lost any of it’s charm or depth. ‘Ghost on Ghost’ is not going to be a big surprise or revolution for anyone, who’s been familiar with previous two records. It’s more of another step, consistent and well-thought, along the way of artistic evolution. What’s important? You should remember that it doesn’t mean, that the album is predictable.

From the first sounds of record’s opening track, ‘Caught in the Briars’ (as well as it’s follower’s - ‘The Desert Babbler’), it’s easy to hear that there’s going to be a lot of sunshine in here. Choirs singing in the background bring along a lot of positive energy (those ooh’s and aah’s are really great!). Add pleasant melodies and voila! You got yourself remembering your most wonderful holidays ever. Numerous echoes and reverbs from ‘Joy”, make this song feel really spatial, as if you were standing on top of the mountain. It’s a two and a half minute long declaration of love, but it seems like longer song, when you listen to it. That’s probably due to it’s mood of peace and inner calmness. However more intense tracks also made it into the album, such as full of nostalgia and yearning ‘Winter Prayers’ or ‘Grass Widows’. This isn’t overpowering melancholy of ‘The Creek Drank the Cradle’, that left you entirely helpless, but these are still very emotional songs. Just like ‘Lovers’ Revolution’, full of blazing passion. At first it’s hidden, somewhere under skin, but as the song goes, it gets more and more wild to finally get out as free jazz passages. Just to quieten again until the soft closing track, ‘Baby Center Stage’.

To summarise my feelings about this album: click (or push) ‘play’, listen, enjoy the music and sunshine. Enjoy beautiful memories. As for me I will be hoping for Iron & Wine to come and visit Poland again some time soon. And for KCRW to release recording from this year’s SXSW session, where Sam Beam played together with Glen Hansard...

Capsula "In the Land of Silver Souls"

Click here for the English version

Niektórzy mogą pamiętać, jak kiedyś kupiłem sobie płytę Capsuli. Niestety okazało się, że w pośpiechu wziąłem płytę nie tego zespołu, który mnie interesował, a innego o takiej samej nazwie. W pierwszej chwili nieco ostygłem, ponieważ było sporo innych rzeczy do posłuchania, ale o zespole nie zapomniałem. Zresztą chyba nic w tym dziwnego, skoro z takim entuzjazmem ruszyłem na zakupy, że się pogubiłem. Toteż wiedziałem, że prędzej czy później trio z Buenos Aires pojawi się na Ulicy Fioletowej. Dzisiaj nareszcie są.

“In the Land of Silver Souls” to chyba ostatni album wydany dotychczas w ich - całkiem już pokaźnej - dyskografii. Zespół co prawda pochodzi z Argentyny, ale już jakiś czas temu przeniósł się do Hiszpanii, a też - szczerze mówiąc - w muzyce za wielu odniesień do ojczyzny nie słychać. Jak zatem napisałem kiedyś - mamy tutaj do czynienia z porządnym rockowym graniem w klimatach garage/psychedelic. Płyta ukazała się w 2011 roku, ale włączenie jej wydaje się raczej działać jak wehikuł czasu, przenoszący w przeszłość znacznie bardziej odległą. Zdecydowanie odczuć tutaj można nastrój glam rocka, psychodelii. Błyszczących koszul, eksperymentów narkotycznych oraz pasji tworzenia, grania. Muzyka jest hipnotyzująca, żywa. Fani The Velvet Underground powinni być zadowoleni, że włączyli tę płytę. Podobnie wyznawcy Iggy’ego Popa. Ale znaleźć tutaj można także utwory, które są wyraźnie inspirowane klasycznymi dokonaniami rockabilly, jak “The King of the Rain”. Przynajmniej ja zawsze mam przy nim takie skojarzenia: ten bas, ten rytm. Na pewno ciężko byłoby się dziwić podobnym inspiracjom, gdy mowa o płycie rockowej. Czasami utwory są wolniejsze, jak “Dreaming in Black and Blue”. Może się wydawać, że da chwilę oddechu za sprawą swojego spokojnego tempa, ale szybko okazuje się, że to brzmienie nie wypuszcza słuchacza łatwo ze swojego uścisku. Piosenki są tutaj stosunkowo krótkie: prawie wszystkie trwają niewiele poniżej lub powyżej trzech minut. Całkowicie wyjątkowy jest “Communication” - trwa ponad 5 minut i całe szczęście, ponieważ nie ma na tym albumie lepszego numeru. Nie ma w nim niczego odkrywczego, żadnych nowatorskich rozwiązań. Ale przecież nie o to chodzi. Jest niesamowity nastrój.

Capsula to jedynie trzy osoby, ale brzmienie wydaje się być bardziej rozbudowane. Ciekaw jestem czy równie znakomicie radzą sobie na koncertach. Mam nadzieję, że kiedyś się przekonam. Też powinniście.

Some of you might remember, how I bought an album by Capusla. Unfortunately, it turned out to be a CD not by the artist I thought to be, but some other, going by the same moniker. At first it felt like sort of cold shower and there were many other albums to listen to, but... I didn’t forget about the band. Probably that’s no surprise, since I was so excited about them when I rushed to shop, that I got lost. Point is: I knew that sooner or later trio from Buenos Aires would visit Violet Street. And today they’re finally here.

‘In the Land of Silver Souls’ is the last album in their - pretty large - discography, if I’m right. The band comes from Argentina, however they moved to Spain some time ago, but to be honest, you really can’t catch too many references to their homeland. As I have written some time ago: we have here some solid rock music with garage/psychedelic mood. The CD got out in 2011, but pushing ‘play’, might feel like entering time machine that gets you into more distant past. Definitely you can taste here glam rock, psychedelic rock. Glimmering shirts, drugs experiments and the passion for creation,for playing music. And the music is hypnotizing, full of life. Fans of The Velvet Underground should be satisfied, that they decided to listen to this record. Just like Iggy Pop’s followers. But you can also find here songs, that are easy to identify as inspired by classic rockabilly, like ‘The King of the Rain’. At least that’s the feeling I get: this bass, this rhythm. Surely those inspirations wouldn’t be something strange or awkward, since it’s a rock album that we’re discussing here. Some songs are slower, like ‘Dreaming in Black and Blue’. It might make you think, that it’s a moment to relax and catch breath, because of the slower pace. And then you find out, pretty fast, that this music doesn’t loosen it’s grip that easily. Compositions are pretty short: almost all of them last around three minutes: sometimes a little bit more, sometimes a little bit less. Entirely outstanding is ‘Communication’, that goes for over 5 minutes. And that’s lucky deal for listeners, because there is no better song on this album. This isn’t a song to shape new ways for music: there’s nothing very exploratory here, no breath-taking innovative arrangements. But that’s not important. This song has the most important thing: amazing mood. Just listen to it.

There are only three musicians in Capsula, but the sound seems to be much more complex. I only wonder if they are just as good when they play live. I hope to find out some day. You should too.

Daughter "His Young Heart EP", "The Wild Youth EP", "Smother" single

Click for the English version

Na początku zespół Daughter nie był dużym tworem: w całości tworzyła go Elena Tonra. Potem dołączył do niej gitarzysta Igor Haefeli i wspólnie wydali pierwszy materiał. A nieco później skład powiększył się o Remiego Aguilellę, perkusistę. Na szczęście nowi członkowie zespołowi się przysłużyli, a muzyka nie zatraciła niczego ze swojej intymności.

Daughter to projekt obracający się muzycznie w kręgu folku przyprawionego popem. Poszukiwacze nawet nie muzycznej ekstremy (raczej na blogu o niej nie piszę, więc chyba nikt się jej tutaj nie spodziewa), ale bardziej rockowego brzmienia muszą być przygotowani na całkowicie odmienny nastrój. Dotychczas wydany materiał ma wspólny mianownik i jest nim melancholia, tęsknota za tym, co utracone. Dzieciństwem, miłością, spokojem... Znakomicie ten nastrój do spółki z muzyką buduje głos Eleny, delikatny i łagodny.

Kapela wydała do tej pory całkiem dużo nagrań, jeśli wziąć pod uwagę, że jej historia sięga wyłącznie do 2010 roku. Najpierw dema, potem dwie EP-ki wypuszczone własnym sumptem w 2011 oraz singiel z 2012, już pod skrzydłami 4AD. Wkrótce (w Europie 18 marca, Stany Zjednoczone będą musiały poczekać do kwietnia) ukaże się nareszcie pierwszy album długogrający, zatytułowany "If You Leave". Postanowiłem potraktować tę zapowiedź jako znakomitą okazję, żeby napisać o zespole. Już za sam fakt, że tak długo nic się o nim nie pojawiło, powinienem posypać głowę popiołem. Dlaczego? Powód jest banalny: to dla mnie obecnie jeden z najlepszych zespołów, a ich album jest jednym z najbardziej przeze mnie wyczekiwanych wydawnictw. Zatem po kilka słów o każdym z dotychczasowych wydawnictw, w kolejności chronologicznej.

Pierwsza EP-ka, "His Young Heart", zaczyna się bardzo mocno. Nie dosłownie, oczywiście. Brak tutaj szybkich, agresywnych riffów czy brutalnego bębnienia, muzycznie można mówić o utworach akustycznych. A jednak na poziomie emocjonalnym, ta piosenka pozostawia słuchacza bez tchu. Moim zdaniem żaden z pozostałych (trzech) utworów na EP-ce nie może się równać z "Landfill". Jeśli chcecie posłuchać jednej piosenki, to będzie stanowiła dobry wybór. Całe wydawnictwo wydaje mi się być najspokojniejsze z dotychczas opublikowanych. Cechuje się również największą prostotą - wysmakowaną i elegancką. Znakomicie sprawdza się w słoneczny, zimowy dzień. Zamykający "Switzerland" robi wrażenie bycia otoczonym przez ogromną przestrzeń, co - sądząc po tytule - wydaje się być jak najbardziej na miejscu: ten utwór jest jak spoglądanie z góry i słuchanie echa. Czyli śnieżnych nastrojów ciąg dalszy.

Na "The Wild Youth EP" również składają się cztery utwory. Nie ma tutaj rewolucji stylistycznej, więc osoby, które przekonały się do Daughter wcześniej, mogą być spokojne o swoje doznania. Zarówno od strony zmysłowej, jak i emocjonalnej. Po raz pierwszy wprowadzone zostaje pianino - pojawia się ono w trzecim utworze, "Youth". To zresztą mój ulubiony na tym wydawnictwie. Od pierwszych dźwięków "Home", które EP-kę otwiera, słychać jak istotny dla Daughter pozostał rytm. Akcentowany bębnami, gitarą, zawsze wyraźnie obecny i hipnotyzujący. "The Wild Youth" nie jest już tak prosta, jak jej poprzedniczka, nadal nie mamy jednak do czynienia ze zbędnym przeładowaniem efektami. Pięknym zamknięciem całości jest "Love". Spokojniejszy muzycznie od przedostatniej piosenki, jednak dorównujący jej intensywnością.

Ostatnie co zespół wydał, to singiel "Smother". Jak to w przypadku singla bywa, znajdziemy tutaj mniej utworów niż na EP-kach. Jest utwór tytułowy i jest B-side, "Run". Pierwszy jest bardzo spokojny, łagodny. Wręcz senny. Drugi... Cóż, dla mnie całkowicie przyćmiewa poprzednika. Również spokojny. Mam z nią jedno uporczywe skojarzenie: dla mnie to piosenka o ucieczce Romea i Julii. Oczywiście w alternatywnej wersji ich historii, która nie powstała. Gdyby ktoś ośmielił się nakręcić równie bezczelnie przerobioną wersję, to powinien sięgnąć po ten utwór jako tło finału i napisów. Polecam!



Łatwo można zauważyć, że mam wobec płyty "If You Leave" ogromne oczekiwania. Wszystkie dotychczasowe znaki wskazują, że nie ma powodów, żeby do Daughter podchodzić z podejściem innym niż oczekiwaniem na to, co najlepsze.

I wreszcie na koniec: wszystkie wydawnictwa cechuje zaskakująca dojrzałość w warstwie tekstowej. Jeśli wziąć pod uwagę, że autorka nie ma jeszcze 25 lat, to naprawdę można się zdziwić.

Wszystkim razem i każdej z osobna: 8/10
No, prawie każdej. "Run": 10/10

In the beginning Daughter wasn't a big band: it was just Elena Tonra. Some time later Igor Haefeli, guitarist, joined her and together they published first material. A little bit further down the road they met Remi Aguilella, percussionist. Luckily, new bandmates led only to improvement and the music didn't lose any of it's intimacy.

Daughter is a project coming form folk territory, although there's also a lot of pop. Seekers of not even musical extreme (not that I'm writing about it on my blog, so probably no one would expect it here), but simply more rocking sound, have to be prepared for entirely different mood. Everything by Daughter that's been out till today has one thing in common: melancholy, yearning for what's gone. Childhood, love, patience... Such atmosphere is perfectly built by Elena's voice, along with the music.

The band has published not that small amount of songs, if you remember about the fact that their history started back in 2010. First there were demos, then two self released EPs from 2011 and one single in 2012. The last one with help of 4AD. Soon (March, the 18th, in Europe, US will have to wait until April) LP will be finally released, titled 'If You Leave'. I decided to make this information a perfect opportunity to write about Daughter. I'm already ashamed, that I haven't written anything about them yet. Why? Well, the truth is trivial: they're one of my favourite band nowadays and their debut is one of those albums, that expect the most. So I'm going to write just a few words about each of releases, that we already had a chance to hear. In chronological order.

The first EP, 'His Young Heart', starts with a hit. Not literally, of course. There are no fast, aggressive riffs or brutal drumming - when it comes to music, we can call them acoustic. However on the emotional level, the song leaves listener breathless. In my opinion it's the best one here. If you want to pick one song from each title in their discography, then you should listen to 'Landfill". 'His Young Heart' seems to be the most calm of all releases. It's also the most simple of them: simple, but elegant and sophisticated. It's a perfect choice for sunny winter day. Closing track, 'Switzerland', gives you the impression of being surrounded by great space. Like standing on top of the mountain, looking down and listening to echo, so (when you look at the title again) everything seems to be in it's right place.

'The Wild Youth EP' is also four tracks long. There is no revolution in here. People who got convinced by Daughter before, can keep calm about their experiences. Both sensual and emotional. On this release we can hear piano for the first time, in song 'Youth'. I have to admit that this is my favourite track here. Right from the first sounds of opening track, 'Home', listener is confronted with the fact that rhytm is still very important to the band. Sometimes it is emphasized by drums, sometimes by guitar, but it's always present and hypnotizing. 'The Wild Youth' is not as simple, as previous EP, but there is still no possibility to even mention any sort of overload. 'Love' is a beautiful closing track. Calmer than it's predecessor and yet, equal to it when it comes to intensity.

The last release was single 'Smother'. As it usually is, we can find here only two songs. Title track and b-side, 'Run'. The first one is very calm and quiet. I'd even say it's sleepy. The second... Well, entirely outshines previous track. There's one association that I keep thinking of, when I hear 'Run': to me it's a song about Romeo and Juliet on a run. That is, of course, in alternative version of their history, where decide for runaway. If someone will ever decide to direct such daring story, then he or she should pick this song as background for grand finale. Highly recommended!



As you can easily see, 'If You Leave' will have to meet really high expectations in my case. In my opinion they're justified.

And one last thing: all of the releases are surprisingly mature from their lyrical side. If you know about the fact, that their author isn;t even 25 years old, you can really be taken by surprise.

For all the fans of numbers and such - each of these releases alone and all together: 8/10
Except for 'Run': 10/10

Milo Greene "Milo Greene"

Click for the English version

Milo Greene są stosunkowo młodą kapelą, ale ostatnio jest o nich coraz głośniej. Trudno się dziwić - ich nagrania pojawiały się w różnych serialach, co na pewno przysłużyło się zespołowi. Jednak nawet ta forma promocji w niczym by nie pomogła, gdyby muzyka nie była przyjemna i chwytliwa. A właśnie taka jest - wpadająca w ucho, pozostająca na dłużej. Można odnaleźć w niej kalifornijskie słońce (pamiętajcie, proszę, że słowa pisze osoba, która Kalifornię widziała jedynie na ekranie tv), które gwarantuje pozytywne emocje w czasie słuchania. Przynajmniej mnie niemożliwym wydaje się puszczenie tej płyty, któremu nie towarzyszyłby uśmiech. W związku z tym jest to album, którego unikać powinni wszelkiego rodzaju emocjonalni masochiści - grozi poprawą nastroju.

Brzmienie kapeli jest bardzo przyjemne i "ciepłe". Milo Greene z wdziękiem łączy muzykę rockową z folkiem. Warto zaznaczyć, że wyraźnie bliżej im do tego drugiego gatunku. Poszukiwacze mocniejszego gitarowego grania raczej w euforię nie wpadną. Interesujące jest podejście zespołu do kwestii wokalisty. Otóż nie ma tutaj osoby przypisanej do tej roli na stałe. Z całej, pięcioosobowej kapeli tylko jeden członek nie zajmuje się śpiewaniem - perkusista. Pozostała czwórka beztrosko się zmienia przy mikrofonie. Czasem utwór prowadzi głos kobiecy, czasem męski. Wnosi to sporo świeżości, potrzebnej ze względu na stosunkowo podobne do siebie utwory. Są bardzo ładne: melodyjne, wokale ze sobą harmonizują, chórem śpiewane refreny robią dobre wrażenie. Ale czasem można mieć wrażenie, że cały album to jeden długi utwór. Choć są i takie, które zapadają w pamięć od pierwszego przesłuchania. Tak jest np.: z piosenkami "1957" czy "What's the Matter".

Na płycie znalazło się również miejsce na cztery utwory instrumentalne. Wszystkie są krótkie - dwa trwają poniżej minuty, dwa powyżej. I o ile krótsze w ogóle nie zapadły mi w pamięć, to dłuższe uważam za bardzo dobre, szczególnie "Polaroid". Być może pozostałe mają za mało czasu, żeby nabrać odpowiedniego tempa - jeden trwa niecałe pół minuty...

Na koniec chciałbym wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Warto wiedzieć, że każdy członek zespołu (może poza perkusistą, a może do tej pory się tylko nie zdradził) z równą swobodą sięga po różne instrumenty. Patrząc na Milo Greene, można odnieść wrażenie, że jak się umie grać na jednym, to umie się grać na wszystkich. Brawa! Wydaje mi się to dawać bardzo duże nadzieje na przyszłość. Osoby o tak otwartych i świeżych głowach powinny nas jeszcze zaskoczyć swoją kreatywnością.

Mimo mojego wcześniejszego narzekania, należy powiedzieć jasno: to dobry album. Trzymam kciuki za sukces!

Dla fanów cyferek: 7/10

Milo Greene is a relatively young band, but they've been getting more and more recognised recently. It's no surprise - their recordings were used in tv series and I'm sure it certainly served them well. However even this sort of promotion wouldn't be enough, if the music itself wasn't nice and catchy. And it is - it stays with you for pretty long time. You can feel California sun when you click "play" (please, only remember, that these words come from a man, who has seen California only on TV screen) and that's something, that guarantees positive feelings while listening. At least it seems impossible to me, to play the record and not to start smiling. That's why I strongly advise all emotional masochists to avoid this album: it might brighten your mood.

The sound of the band has a nice and 'warm' feeling. Milo Greene gracefully merges rock music with folk. It's good to know, that they're obviously closer to second of mentioned genres. If you're looking for harder rock sound, you probably won't get too euphoric about this album. There's no 'permanent' vocalist in the band, what I consider to be very interesting. Only one person from the whole quintet - and that is the percussionist - doesn't have anything to do with singing. The rest presents a light-hearted approach towards the microphone. Sometimes lead vocal is male, other times - female. And that's really good, that's refreshing, because the songs are quite similair. They're all pretty: melodic, vocals harmonize and the choir sung choruses leave a good feeling. But sometimes you can get the impression, that the entire album is one, long song. Although, there are outstanding moments, that immediately stay with you. That's the way it goes with '1957' or 'What's the Matter'.

There are also four instrumentals, that made their way into the debut album. They're all short - two of them are not even minute long, two are a little bit longer. And while I totally can't remember the shorter ones, I find the latter really, really good, especially 'Polaroid'. Maybe the rest just didn't get enough time, to show their potential - one of them isn't even half minute long.

In the end I'd like to mention one more thing. It's worth to know, that all of the band members (maybe except for the percussionist, but it may be the case that he just didn't exposed himself yet) play various instruments with the same ease. When you look at Milo Greene, you can get the impression, that if you know how to play one instrument - well, you know all of them. Bravo! I think that it can make you wait with big expectations. People with such open and fresh heads should surprise us with their creativity.

Despite my complaining, it's a good album, I have to be claer about it. I'm keeping my fingers crossed!

For all the fans of numbers and such: 7/10

Cat Power "Sun"

Click for the English version

Minęło sześć lat odkąd Chan Marshall wydała ostatni album z autorskim materiałem. Po drodze pojawiła się kolejna płyta wypełniona interpretacjami utworów innych artystów ("Jukebox"), ale przez cały ten czas czekałem na nowe piosenki. I wreszcie są. Tylko... to zdecydowanie inna Cat Power od tej, którą znałem dotychczas. Dziewiąta płyta przyniosła ze sobą znaczącą zmianę, czy się to komuś podoba, czy nie. A jak to wygląda w moim przypadku?

Zaskoczyła mnie ilość elektroniki. Nigdy wcześniej Chan Marshall nie korzystała z syntezatorów tak szczodrze, jak na płycie "Sun". W porównaniu z "The Greatest" różnica jest wręcz porażająca. Nie jest to elektronika pisana z myślą o parkiecie, tego artystka fanom nie zrobiła. Ale stworzyła całkiem nową jakość. Ponownie usiadła i napisała słowa oraz muzykę, jednak poszła w całkowicie inne brzmienie. W odmienny nastrój. Co się nie zmieniło? Wciąż jest tutaj głębia emocjonalna, wciąż w kilka chwil można zostać całkowicie pochłoniętym. I - oczywiście - wciąż mamy przyjemność obcować z jej wspaniałym głosem.

A poza tym? Ta płyta jest zapisem pogodzenia z samą sobą. W warstwie tekstowej cały czas przewija się bycie wiernym sobie, swojej drodze (choćby w "Always on my Own" czy "Real Life"). I, co wydaje się być naturalne, ta płyta jest spojrzeniem dojrzałej kobiety na jej dotychczasowe życie. Na to, co widziała, co przeżyła.

W swoich rozliczeniach Cat Power nie oszczędza nikogo. W "Ruin" odnosi się do otaczającego ją świata. Z brutalną szczerością ocenia ludzi na całym globie, z ich wiecznym narzekaniem, śpiewając: "Bitchin', complainin'/When some people ain't got shit to eat". Jednak artystka zaczyna od siebie. Pierwszymi słowami na płycie są "It's my way down", otwierające "Cherokee". Wydawałoby się, że nie można zacząć albumu w bardziej smutny sposób, a jednak nie umiem odczytywać ich inaczej niż jako początku procesu gojenia ran. Jest w tej piosence ból, to prawda. Ale słuchaniu towarzyszy poczucie, że to nie emocjonalne samobiczowanie. To szczerość wobec siebie, potrzebna do tego, żeby pójść dalej. I ku takiej interpretacji wydaje się skłaniać również tytułowy utwór, gdy padają w nim słowa: "Here comes the sun/(...)/We are free, you and me, we can finally run". I ta szczerość towarzyszy słuchaczowi przez cały album. A wypełniają go znakomite, bardzo różne od siebie utwory.

Duże wrażenie (nie tylko za sprawą swojej długości - blisko 11 minut) robi "Nothin but Time", zaśpiewany w duecie z Iggym Pop. Dwoje ludzi - z wydawałoby się różnych światów - staje razem, żeby zaśpiewać o tym, że wszystko w naszym życiu zależy od nas samych. Czy zdobędziemy szczyt, czy stoczymy się na dno: to sprawa wyłącznie naszych decyzji. Dwoje ludzi z bagażem doświadczeń jeśli chodzi o uzależnienia (od alkoholu, narkotyków) śpiewa: "It's up to you/To be a superhero/It's up to you/To be like nobody".

Ciekawy jest również następujący po tym wyznaniu na dwa głosy "Peace & Love", który zamyka album na zdecydowanej nucie bluesowo-rockowej. Chan śpiewa dobitnie: "Peace and love is a famous generation/I'm a lover, but I'm in it win". I właśnie tym "Sun" jest: zwycięstwem.

Jak napisałem na początku: to zdecydowanie inna Cat Power od tej, którą znałem dotychczas. Ale ta znajomość będzie chyba jeszcze bardziej fascynująca.

Dla fanów cyferek: 9/10

It's been six years since Chan Marshall released her last author's material. In the meantime we got another CD filled with covers ('Jukebox'), but all this time I kept waiting for new songs. And finally, they're here. There's just one thing... This Cat Power is entirely different from Cat Power that I used to know. The ninth album brought a significant change - whether you like it or not. What it looks like in my case?

The massive amount of electronic took me by surprise. Never before has Chan Marshall used synthesizers so generously, as she did with 'Sun'. When you compare it to 'The Greatest' the difference is striking. It's not an electronic written to be played at dancefloors, that would be too much. However author has made entirely new quality. Once again she sat and wrote lyrics & music, but she chose totally different sound. Different atmosphere. What's the same? It's still a deeply emotional music, still you can be overwhelmed in a few seconds. And - of course - you still have the pleasure of listening to Ms. Marshall's beautiful voice.

This album is like recorded act of getting to be at peace with yourself. Lyrically it's one of the main themes: to be true to yourself, to your way of living (listen to 'Always on my Own' or 'Real Life", they're good examples). And - what seems to be natural - this album is also a look of mature woman at her life until now. A look at all the things she had seen, all the things she lived through.

Cat Power doesn't keep herself from judgements over anyone. In 'Ruin' she refers to people everywhere she's been. She sings, with brutal honesty, about common tendency to grumble about something: 'Bitchin', complainin'/When some people ain't got shit to eat'. Yet the first person artist sings about, is herself. The first words from record are: 'It's my way down', from 'Cherokee'. You might think that there is no sadder manner to start your album. But every time I hear them, I get the impression that they mark the beginning of healing process. There's a lot of pain in this song, sure. However when you listen to it, it doesn't feel like an act of emotional self-flagellation. It's an honesty with yourself, required to move on. And I think that words from title track point you in this direction: 'Here comes the sun/(...)/We are free, you and me, we can finally run'. This honesty is with you all the time the album plays. And it's an album filled with amazing, very different from each other songs.

'Nothin but Time' is a very impressive (not only due to length - almost 11 minutes) duet with Iggy Pop. Two people - from you might think entirely different worlds - stand together to sing that everything in our lives is a matter of our decisions. Two people with a big experience when it comes to addiction (to drugs, alcohol) sing: 'It's up to you/To be a superhero/It's up to you/To be like nobody'.

'Peace & Love", coming after this confession for two voices, is also very intriguing. It closes the album on a firm blues rock note. Chan sings emphatically: 'Peace and love is a famous generation/I'm a lover, but I'm in it win'. And that's what the 'Sun' is: a victory.

As I said before: this Cat Power is entirely different from Cat Power that I used to know. And I just can't help the feeling that it's going to be even more fascinating relationship.

For all the fans of numbers and such: 9/10

Recenzja: Andreya Triana "Lost Where I Belong"

Click for the English version

Andreya Triana to kolejna kobieta z wytwórni Ninja Tune, która pojawia się na łamach mojego bloga. Jednak muzyka, którą nagrywa jest bardzo odległa od dokonań opisywanej jakiś czas temu Emiki. Andreya Triana związała się z muzyką znacznie "cieplejszą". Sięga do soulu, popu, jazzu. I całkiem dobrze się w tej mieszance odnajduje.

Poznałem tę młodą Brytyjkę za sprawą jej gościnnych - udanych - występów na płycie Bonobo "Black Sands". Jednak do jej albumu solowego podchodziłem z pewną dozą niepewności, jeśli chodzi o zawartość. Co innego zaśpiewać w trzech utworach, a co innego nagrać taką ilość materiału, żeby móc wypuścić własną płytę. Do pewnego stopnia uspokajający był fakt, że za warstwę muzyczną odpowiada Simon Green, czyli właśnie wspomniany wcześniej Bonobo. I właśnie też tutaj się chyba najbardziej zawiodłem. Głos Andreyi jest znakomity, oczarowuje mnie całkowicie. Tylko wiele utworów bardzo głęboko mi nie zapadło w pamięć. Są przyjemne, dobrze się ich słucha, ale mogą lecieć gdzieś w tle, nie budząc żywszych emocji. Na pewno warto posłuchać singlowego "A Town Called Obsolete". To mój absolutny faworyt na płycie. Żywy, zdecydowany, pewnie zaśpiewany przez wokalistkę. Żałuję, że nie ma tutaj więcej utworów o podobnym charakterze, o podobnej zadziorności. Zwykle jest bardziej łagodnie, delikatnie, co oczywiście nie jest samo w sobie czymś złym i nie znaczy, że się zupełnie nie sprawdza. "Daydreamers" jest utworem dokładnie takim, jak obiecuje tytuł: jest marzycielsko, chwilami wręcz sennie... Ale nie nieprzyjemnie. Zamykający album "X" to jeden z najlepszych momentów na płycie. Gdy Andreya śpiewa o nieudanym związku i powtarza w refrenie: "I guess it's just the way it goes" jestem całkowicie pochłonięty, są tutaj żywe emocje. I chyba właśnie ich mi brakuje - trochę za mało jest takich przejmujących momentów i za mało uczuć ten album wywołuje.

Należy jednak pamiętać, że tych 40 minut muzyki jest debiutem i to bardzo obiecującym. Mam nadzieję, że kolejny album (oby jak najszybciej, "Lost Where I Belong" wydana została w 2010 roku...) będzie lepszy. Na pewno Andreya Triana ma ogromny potencjał i może sobą zachwycić. Warto posłuchać!

Dla fanów cyferek: 6/10

Andreya Triana is another woman from Ninja Tunes to appear in the pages of this blog. However her music is very distant from the achievements of Emika, who was the first representative of British label to visit Violet St. Andreya Triana decided to go after a "warmer" music. She reaches out to soul, pop, jazz. And she manages to [całkiem dobrze się w tej mieszance odnajduje] this mix pretty well.

Andreya's (succesful) guest appearance on Bonobo's album 'Black Sands' was the first time I ever heard her. However I approached her album with a little bit of caution. It's something entirely different to sing in a few songs and it's another story when it comes to get enough material to make a record of your own. I found it a little bit reassuring that the person responsible for music is Simon Green or - mentioned before - Bonobo. And that's where most of my disappointments come from, I guess. Andreya's voice is excellent, it enchants me completely. And at the same time plenty of tracks didn't stay with me for long. Or even didn't stay with me at all. They're nice, listenable, but they can be played somewhere in the background, without waking any deeper emotion. Surely it's worth to listen to single "A Town Called Obsolete". That's my absolute favorite from 'Lost Where I Belong'. It's full of life, definite, confidently sung by vocalist. I truly regret that there aren't others like this one on the album, with the same brazen character. Usually songs here are soft, delicate. Not that it's something bad or it doesn't work at all. 'Daydreamers' are exactly what the title suggests: it's dreamy, well, even sleepy at times... But not unpleasantly. Closing track, 'X', is one of the best moments of the record. When Andreya sings in a soft, calm voice about unsuccesful relationship and keeps repeating in the refrain: 'I guess it's just the way it goes' I am overwhelmed, entirely, there are real, deep emotions in here. And I think that's what I miss the most: there's not enough songs that are so moving, so intense. This album should awake much more of them.

However you have to remember that these 40 minutes of music is a debut album. And it's a very promising debut. I hope that next record (and I hope to find out soon, 'Lost Where I Belong' is from 2010) will be way better. Andreya Triana has a great potential, that's for sure, and she truly can charm listener. 'Lost Where I Belong" is worth listening, at least a few times.

For all the fans of numbers and such: 6/10

Recenzja: Kevin Tihista's Red Terror "On This Dark Street"

Click for the English version

Po siedmiu latach od wydania poprzedniego albumu, Kevin Tihista - jako Kevin Tihista's Red Terror - wypuścił w tym roku płytę "On This Dark Street". Mówiąc szczerze nie znam jego wcześniejszych dokonań, ale może to i dobrze. Inaczej zapewne tak długie oczekiwanie by mnie lekko irytowało.

Podobno muzyka irytują porównania do Elliotta Smitha. Z jednej strony - nie dziwię mu się, każdy artysta chce być identyfikowany jako ktoś wyjątkowy, a nie naśladowca czy imitacja. Jednak ciężko uniknąć takich skojarzeń. To dokładnie ten sam nastrój. Nie ma tutaj niczego porównywalnego z mocą np. "King's Crossing", ale nie znaczy to, że "On This Dark Street" jest płytą lekką i przyjemną. Wydała ją wytwórnia z Manchesteru, Broken Horse, i Kevin Tihista w swoich tekstach podziela przewrotne, mroczne poczucie humoru, które charakteryzuje pewien słynny zespół z tego miasta - The Smiths. Teksty posiadają w sobie lekkość i często w zabawny sposób mówią o rzeczach, które powodów do śmiechu nie dają, nawet najmniejszych. Wystarczy przywołać słowa z otwierającego płytę "Taking It To The Streets (Again)", opowiadającego o rozstaniu i niestabilności emocjonalnej: "Now there’s a million reasons why she is leaving / Number one she hates the fact that I’m breathing / Not to mention all the drugging and drinking / Well, to me that’s just a typical evening".


Muzycznie płyta to bardzo przyjemny indie rock, sięgający do rejonów pop. Delikatny, raczej spokojny. Bez przesytu, jeśli chodzi o formę, w jakiej całość jest podana. Nie jest to minimalizm w typie opisywanego ostatnio The xx (szukanie tutaj elektroniki to spore wyzwanie). To ograniczenie formy w stylu rockowym: perkusja, gitara, bas. Czasem jakiś instrument dodatkowo. Ale nigdy nie jest "tłoczno", jeśli chodzi o brzmienie. Nie ma tutaj mowy o uczuciu zderzenia ze ścianą dźwięku. To, co zapada w pamięć najbardziej, to gitara. Pozostałe instrumenty są tłem. Tłem dla pięknych melodii i obrazów smakujących goryczą.

Dla fanów cyferek: 7/10

After seven years since last album, Kevin Tihista - under moniker Kevin Tihista's Red Terror - finally released new record this year, 'On This Dark Street'. Honestly, I'm not familiar with his previous works, but that might be a good thing. Otherwise I would probably get irritated, if I had to wait for so long.

Supposedly musician gets upset when he is compared to Elliott Smith. I can understand that - every artist wants to be recognised as someone original, special, not as a copycat or imitation. One the other hand, it's really hard to avoid such associations. It's exactly the same mood. You won't find here anything comparable with power of, let's say, 'King's Crossing', but that doesn't mean, that 'On This Dark Street' is a nice and easy record. It's been released by label from Manchester, Broken Horse, and Kevin Tihista shares twisted, dark humour characteristic for a famous band from this city - The Smiths. Lyrics have the lightness in them and they often speak in a funny way about things, that are by no means laughable. Just take a look at words from opening track, 'Taking It To The Streets (Again)', a song about break-up and emotional unstability: 'Now there’s a million reasons why she is leaving / Number one she hates the fact that I’m breathing / Not to mention all the drugging and drinking / Well, to me that’s just a typical evening'.

Musically, it's a very pleasant indie rock record, reaching into the pop regions. Delicate, rather calm. Without the feeling of form taking over the matter. It's not minimalist in the way, that currently reviewed The xx is (trying to find electronic here might be a challenge). The music is limited in a rock style: percussion, guitar, bass. Sometimes some additional instrument. But it never gets 'crowded', when it comes to sound. What stays with you, is the guitar. The other instruments are just a back ground. Background for beautiful melodies and pictures of bitter taste.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: The xx "Coexist"

Click for the English version

"Coexist" nie jest długą płytą: 11 utworów, z których najdłuższy nie przekracza pięciu minut. W sumie dostaliśmy niespełna 40 minut nowych piosenek, które zwykle oscylują w granicach 3-3:30 minuty. Może się wydawać, że to niewiele. W końcu debiut The xx ukazał się w 2009 roku, więc trzeba było trochę poczekać. Jednak płyta nie pozostawia uczucia niedosytu: jest jeszcze lepsza niż pierwszy album.

Z jednej strony chciałoby się powiedzieć, że niewiele się zmieniło: Jamie xx nadal maluje blade i smutne krajobrazy za pomocą zimnych dźwięków. Oliver Sim i Romy Madley-Croft wciąż śpiewają razem i do siebie, budując napięcie emocjonalne i seksualne. Nadal słychać tutaj odległe echa muzyki pop oraz R&B. A jednak ze wszystkich znanych z debiutu elementów powstała nowa jakość. Zamiast próbować zmieniać to, co przyniosło im sukces, The xx postawili na album będący bardziej esencjonalną wersją pierwszej płyty. Jest cicho i delikatnie. Nawet jeśli utwór jest bardzo rytmiczny, z wyraźnymi basami, z których Jamie szczodrze korzysta, nawet wówczas nastrój pozostaje wręcz oniryczny. Zarówno Oliver, jak i Romy, potrafią w bardzo sugestywny sposób śpiewać. Dzięki temu bez względu na to, kto śpiewa w danym utworze (o ile nie robią tego razem), atmosfera zawsze pozostaje gęsta od emocji. Interesujący jest również stosowany przez Jamiego zabieg używania... ciszy. Wystarczy posłuchać choćby "Sunset": pojawiające się nagle pauzy, sprawiają, że gdy wraca muzyka - poświęca się jej znacznie więcej uwagi.

Tekstowo wciąż obracamy się w świecie relacji damsko-męskich. W świecie pomyłek, rozstań i odwracanego na ulicy wzroku. Nadal słowa dotyczą tęsknoty, samotności, próby wyrwania się z niej. I wciąż doskonale komponują się z muzyką.

W przeciwieństwie do pierwszej płyty, na której już samo "Intro" potrafiło natychmiast do siebie przykuć słuchacza, "Coexist" wymaga więcej czasu. Wielokrotnego przesłuchania. Dopiero wtedy można ją docenić tak, jak na to zasługuje. Odkryć magię i piękno np. "Tides". I zakochać się bez reszty w zastosowanym tutaj z niesamowitym wdziękiem minimalizmie.

Jeśli ktokolwiek uważał, że The xx nie zasługiwali na uwagę, jaką zostali obdarzeni, ten album utwierdzi go w przekonaniu. W innym przypadku wywołać może tylko zachwyt.

Dla fanów cyferek: 9/10

'Coexist' is not a long album: 11 tracks with the longest one not even lasting more than five minutes. We got almost 40 minutes of new songs, that are usually around 3-3:30 minutes long. It could make you think that it's not much. After all, The xx's debut album was released back in 2009, so they kept fans waiting for some time. But the album doesn't leave you with a feeling of dissatisfaction: it's even better than the first one.

On one hand, you'd like to say that not much changed: Jamie xx still paints bleak & sad landscapes with cold sounds. Oliver Sim and Romy Madley-Croft still sing together and to each other, builiding the emotional and sexual tension. There are still distant echoes of pop and R&B. And yet, from all the pieces we know from the debut, a new quality is born. The band didn't try to change, what brought them to the top. Instead The xx decided to go with an album, that sounds like the essence of their first release. It's quiet and delicate. Even when the song is very rhythmical, with clear & pointed out bass, that Jamie so generously uses, even then the mood stays dreamy. Both Oliver and Romy sing in a very suggestive way. That's the reason for listener to be sure that no matter who will be on microphone (in those cases when they aren't singing together, of course), the atmopshere still will be thick with emotion. Also, I find it interesting , how Jamie uses... silence. Listen to 'Sunset': sudden breaks, make you more focused when the music plays again.

Lyrically we're still in a world of male-female relationships. In a world of mistakes, break-ups and turning your head away on the street. The words still speak of yearning, loneliness and attempts to get out of it. And they still go incredibly well with music.

Unlike the first album, where even the 'Intro' itself could hook you entirely, 'Coexist' needs more time. You have to hear this record through multiple times. Otherwise you won't appreciate it, as it deserves. You won't discover the magic and beauty of e.g. 'Tides'. And you won't fall for minimalism, that's used here with so gracefully.

If anyone thought the attention The xx got, was undeserved, this album will make him sure about it. Otherwise, it can only make you full of admiration.

For all the fans of numbers and such: 9/10

Recenzja: Baroness "Yellow & Green"

Click for the English version

Zaskoczenie. Tym jednym słowem chyba można najłatwiej opisać moje wrażenia po pierwszym przesłuchaniu "Yellow & Green", najnowszego wydawnictwa Baroness. Płyta jest dobra, wręcz bardzo dobra, ale odmienna od brzmienia, do którego zostaliśmy przyzwyczajeni na dwóch poprzednich albumach. Przypuszczam, że część fanów mogła się od zespołu odwrócić, ale... Podejrzewam, że w ich miejsce pojawiło się wielu nowych.

Na "Yellow & Green" metal zaczyna pokrywać się rdzą. John Baizley wraz z resztą ekipy postanowił zwrócić się w stronę bardziej łagodnej, przystępnej muzyki i nagrać album rockowy. Ale absolutnie nie można tego poczytać za zarzut. Słychać, że nie mamy tu do czynienia z pójściem na kompromis w celu zwiększenia napływu gotówki. Zmiana wynika z rozwoju zespołu i z wizji, jaką mają muzycy z Savannah. Co ciekawe - nie oznacza to wcale dalekiego odejścia od dotychczasowej stylistyki. Nie mamy też do czynienia z zupełnym odcięciem: "Take My Bones Away" mógłby się znaleźć na wcześniejszych wydawnictwach. Ogólnie można stwierdzić, że obie płyty są wypełnione melodyjnymi piosenkami o melancholijnym zabarwieniu. W przypadku Baroness nie oznacza to powolnych ballad o nieszczęśliwej miłości, ale nie zmienia to faktu, że znalazło się miejsce dla spokojnych utworów akustycznych ("Stretchmarker" czy - wieńczące całe wydawnictwo - "If I Forget Thee, Lowcountry").

Generalnie "Yellow" jest płytą szybszą, "Green" tą bardziej eksperymentalną i wolną. Obie są warte uwagi, na obu znajdują się znakomite piosenki. "Back Where I Belong" to trochę podróż przez wspomnienia, trochę wyznanie, trochę chęć ucieczki. To ostatnie pragnienie wydaje się zresztą często pojawiać w tekstach. "Eula" to dla mnie zapis rozpaczy. Pozbawionej nerwowego miotania się, to raczej rozżalenie związane z pogodzeniem się ze swoim losem. Z tym, że wiesz, co będzie dalej. Emocje aż kipią... "Green Theme" jest jak leniwe, niedzielne popołudnie, spędzone w słońcu, na werandzie. Wspomiane wcześniej "If I Forget Thee, Lowcountry" przynosi wspomnienie pożegnania dnia, gdzieś z dala od ludzi. To raptem kilka przykładów. Warto sprawdzić zarówno je, jak i resztę.

Atmosfera, którą tworzy słuchanie "Yellow & Green" nie jest wesoła. Zebrana tutaj muzyka niesie ze sobą smutek, melancholię, zamyślenie. Nie można jej odmówić piękna, umiejętności całkowitego oczarowania, ale włączając płytę należy liczyć się z tym, że słuchanie nie przyniesie naładowanych akumulatorów. Jednak nadal jest to jedno z najlepszych wydawnictw w tym roku.

Mam nadzieję, że szybko dojdą do siebie po wypadku, który mieli miesiąc temu podczas trasy po Europie.

Dla fanów cyferek: 8/10

Surprise. That's the word if I had to summarise my impressions after the first time I listened to 'Yellow & Green', the latest release from Baroness. The album is good, very good, but it truly differs from the sound, that we got used to on previous two CDs. I guess that some of the fans might turn their back on the band, but... I also think that a lot of new ones will come and take their place.

'Yellow & Green' is the place, were the metal starts to rust, you could say. John Baizley, along with the rest of his crew, has decided to pick a different path this time, towards more gentle, accessible music and record a rock album. And you just can't make any objection to this. You can easily hear, that it wasn't a compromise made to increase cash flow. It's a consequence of band's evolution and vision, that musicians from Savannah share. What's interesting, is that it doesn't mean walking away entirely from what we knew so far. Certainly Baroness isn't entirely cutting off: 'Take My Bones Away' might be as well recorded on previous albums. Generally speaking: both CD's are filled with melodic songs with melancholic theme. Of course, when it comes to Baroness, there's no way to expect slow ballads of miserable love, but still... You can find here calm, acoustic tracks ('Stretchmaker' or - closing entire record - 'If I Forget Thee, Lowcountry').

Generally speaking: 'Yellow" is the faster one and 'Green' the more experimental and slow one. Both deserve attention, both have great songs. 'Back Where I Belong' is a little bit of a trip through memories, a little bit of confession, a little bit of desire to escape. This last desire seems to come up in lyrics pretty often, by the way. 'Eula' is to me like a record of despair. Not with all the nervous shaking & struggling, but more of a bitterness, when you realize that you agree what life had in store for you. And you accept it. Emotions are boiling in this one... 'Green Theme" feels like lazy Sunday afternoon, while sitting in the sun, on porch. 'If I Forget Thee, Lowcountry', that I mentioned before, recalls memory of stadning alone while the sun sets, somehwere far from other people. These are just a few examples. It's really worth to check out them and the rest of the album.

The atmosphere that comes with 'Yellow & Green' isn't happy. Music carries sadness, melancholy, meditation. You can't deny it's beauty, ability to charm, but when you press 'play' you should be aware that listening to it won't charge your batteries. And still it's one of the best releases of the year.

I hope that all of them will quickly get back on their feet, after an accident they had month ago, while touring Europe.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Ren Harvieu "Through the Night"

Click for the English version

Ren Harvieu to prawdziwa wojowniczka. O wydanie swojej pierwszej płyty musiała toczyć bój znacznie cięższy niż większość artystów - bój z własnym ciałem, po wypadku, w którym uszkodziła sobie kręgosłup. Na szczęście wyszła ze zmagań zwycięsko i nagrała album "Through the Night". A jest to album znakomity.

Czekałem na niego przez kilka miesięcy, także oczekiwania nie były najniższe. Młoda angielska wokalistka całkowicie im sprostała. Spory udział w jej sukcesie mieli bez wątpienia współautorzy piosenek. Wśród osób zaangażowanych w ich tworzenie znajdziemy m.in.: Eda Harcourta, Dave'a McCabe'a z The Zutons, Jimmy'ego Hogartha (producent i autor piosenek,z którego talentu korzystali Amy Winehouse, Sia, James Blunt, Corinne Bailey Rae i wiele, wiele innych osób) czy Howiego Payne'a. Powiem szczerze, że zastanawia mnie, jak brzmiałby utwór stworzony w całości przez Ren Harvieu i mam nadzieję kiedyś się przekonać. Efektem wspólnych wysiłków jest album wypełniony muzyką pop, wzbogaconą o nawiązania do soulu. Jednak nie jest to pop w stylu współczesnych stacji radiowych. To pop nawiązujący do najlepszych dokonań lat 60-tych. Te aranżacje, te melodie... Ja to całkowicie kupuję: ciepły wokal Ren, orkiestrę, wszystko razem.

Jaki nastrój ma ta płyta? Stary film. Deszczowa pogoda, noc w mieście, połyskujące neony, para tańcząca na ulicy. Kobieta w połyskującej sukni śpiewająca na tle aksamitu. Gdy słyszę utwór tytułowy, nie mogę powstrzymać podobnych skojarzeń. "Forever in Blue" z nastrojem dymu papierosowego unoszącego się w knajpie późną nocą. "Summer Romance" i nastrój zachodu słońca pod koniec lata. Ta płyta, to znakomita ścieżka dźwiękowa z filmu, którego nigdy nie nakręcono.

Nic dziwnego, że Ren Harvieu podbiła nawet Johnny'ego Marra...

Dla fanów cyferek: 8/10

Ren Harvieu is a true fighter. To release her first record, she had to struggle much harder than most artists do - she had to overcome limitations of her own body, after an accident which left her with injured spine. Luckily, she won the fight and recorded album 'Through the Night'. A brilliant album.

I've waited for it for a few months, so the expectations weren't low. Young English vocalist met them without any problems. Yes, without doubt co-authors of her songs had played a part in her success. Among the people invloved in writing them, you can find Ed Harcourt, Dave McCabe of The Zutons, Jimmy Hogarth (producer and writer for Amy Winehouse, Sia, James Blunt, Corinne Bailey Rae and many, many others) and Howie Payne. To be honest, I'd really like to hear how a song entirely written by Ren Harvieu would sound like. I hope to find out, one day. Their efforts brought to listener album filled with pop, enriched by soul music. However it's not a pop music, that you can hear in a modern radio station. This is pop that makes references to the best achievements from sixties. Those arrangements, these melodies... I'm into it all: Ren's warm vocal, orchestra, everything, everything.

What's the mood of this record? An old movie. Rainy weather, night in the city, shining neons, a couple dancing on the street. Woman in a glittering dress sings on the velvet background. Whenever I hear the title song, I can't stop these and similair visions in my mind. 'Forever in Blue' with atmosphere of cigarette smoke in pub, late at night. 'Summer Romance' and the mood of sunset at the end of summer. This album is an excellent soundtrack to a movie that has never been directed.

It's really no surprise, that even Johnny Marr fell for Ren Harvieu.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Bryn Christopher "My World"

Click for the English version

Bryn Christopher, pochodzący z Anglii, wydał swoją płytę już kilka lat temu, w 2008 roku. Był to jego pierwszy i - zdaje się - ostatni album. A szkoda... Cały czas mam nadzieję, że będę miał jeszcze okazję usłyszeć go w nowych utworach, ponieważ zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie.

Muzyka jaką można usłyszeć na "My World", ponieważ taki właśnie tytuł ma album, to głównie R&B, ale też trochę soul, trochę pop. Wszystko to razem daje bardzo przystępny i przyjemny w odbiorze efekt. Nawet cover Portishead, który się tutaj znalazł - "Sour Times" - brzmi zaskakująco dobrze. Zaskakująco, ponieważ zmierzenie się z repertuarem Portishead wymaga sporo odwagi, a wyjście z takiego starcia zwycięsko jest już godne podziwu. Nadal wolę oryginał, ale utwór w wykonaniu Bryna Christophera nie jest jedynie słabą podróbką, ma własny charakter.

Zawartość albumu jest pełna emocji. "The Quest", najbardziej chyba znany utwór z płyty, jest bardzo wiarygodnie wykonany, również muzyka burzy krew, choć nie jest to najszybszy numer na płycie. "Stay with Me" porywa swoją rytmiką, energią, wokalista brzmi w nim szczerze. "My World" gwarantuje pozytywne skojarzenia: we mnie zawsze przywołuje obraz otwarcia występu wodewilowego. Światła na scenę, ekscentryczny ubiór i taniec. Jednak np. "Found a New Love", to już prawdziwe, bujające R&B. Zdarza się jednak też nostalgiczny nastrój, jak w "The Way You Are". Właściwie mógłbym utwór po utworze napisać kilka ciepłych słów. Po prostu warto posłuchać.

Dla fanów cyferek: 7/10

Bryn Christopher, coming from England, released his record few years ago, back in 2008. This was his first and - so it seems - the last album. It's a shame... I keep hoping that I'll finally have a chance to hear him sing new songs, because he really made a good impression on me.

Music that can be found on 'My World', because that's the records title, is mostly R&B, although there's also a little bit of soul & a little bit of pop. All together, you hear a very accessible and enjoyable effect. Even Portishead's cover that managed to get here - 'Sour Times' - sounds surprisingly well. Surprisingly, because it takes a lot of courage to even try to deal with this song, and leaving the clash as a winner is admirable. I still prefer original, but Bryn's interpretation isn't a cheap imitation, it has character of it's own.

Albums content is full of emotions. 'The Quest', probably the most famous song from this record, is sung in a very reliable way, the music makes your blood run faster, although it's not the fastest song in here. 'Stay with Me' will carry you away with its rythm & energy, vocalist sound honest. 'My World' guarantees positive connections: it always reminds me of some sort of a vaudeville show. Lights on stage, eccentric clothes & dance. But there's also a real, swaying R&B - 'Found a New Love' - or a moment of nostalgic mood - 'The Way You Are'. Well, I could wrte a few kind words about every song from the album. It's just worth your time.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Rilo Kiley "Under the Blacklight"

Click for the English version

Rilo Kiley już nie występuje ani nie nagrywa płyt, niestety. Kilka lat temu członkowie formacji zdecydowali się zawiesić działalność i... Już jej nie wznowili. Za każdym razem, gdy wracam do ich płyt, czuję się tym faktem głęboko zasmucony, podobnie jak świadomością, że nie będę miał okazji usłyszeć ich na koncercie. Nie lubię cierpieć w samotności, więc postanowiłem napisać parę słów o ich ostatniej płycie, "Under the Blacklight". Podobno wielu fanom wcześniejszych dokonań zespołu ten album się nie spodobał. Cóż, lubię starsze płyty, ale podoba mi się także ten debiut w barwach muzycznego molocha. Szkoda, że stanowił łabędzi śpiew zespołu z Seattle.

Muzyka nagrana na "Under the Blacklight" to rockowy charakter, wymieszany z błyszczącym, tanecznym popem. Nie jest to oczywiście żaden hard rock, nie mówiąc o czymś cięższym brzmieniowo, ale jest gitarowo, wyraźnie słyszalna jest też perkusja. Prawie wszystkie piosenki napisała w całości sama wokalistka, Jenny Lewis, a w każdej ma swój autorski udział. Teksty napisane przez nią na tę płytę obracają się wokół nocnego życia miasta i relacji damsko-męskich. Już w rozpoczynającym album rytmicznym "Silver Lining" śpiewa poklaskując: "I never felt so wicked/As when I willed our love to die". W "The Moneymaker", utworze o bardzo charakterystycznym brzmieniu za sprawą gitary, usłyszeć można: "You've got the money maker/They showed the money to you/You showed them what you can do". Może właśnie dlatego - i nieco za sprawą teledysku - utwór ten wydaje mi się być znakomity w nocnym klubie, jako oprawa muzyczna... Skoczne i taneczne "Dejalo", idealnie sprawdzające się na parkiecie, również ma ciekawy tekst: "I got a tail if you wanna chase it/I got a tongue if you wanna taste it/I got a place on the east side/I got some time if you wanna...". Utworem idealnym do potańczenia jest też "Smoke Detector" - dla mnie najlepszy numer z całej płyty, również za sprawą zabawnych słów. A ostatni utwór, "Give a Little Love", to już rasowy pop, przywodzący na myśl skojarzenia z dawnymi dokonaniami Pauli Abdul.

W świetle tego, co pisałem wcześniej, mogłoby się wydawać, że płyta jest jeszcze jednym z moich nieco depresyjnych faworytów. Nic podobnego. Jest pełna życia i zabawy. Szkoda, że zwiastowała koniec. Pozostaje słuchać Jenny Lewis śpiewającej solo (albo prawie solo) oraz The Elected, w którym udziela się obecnie Blake Sennett.

Dla fanów cyferek: 7/10

Unfortunately, Rilo Kiley is no longer touring or recording. A few years ago band members agreed to put the band on hiatus and... They never came together again. Each time I hear their CDs, I'm saddened by this fact. Just as I'm saddened by the thought of never getting a chance to attend their gig. I hate suffering alone, so I decided to write few words about their last album, 'Under the Blacklight'. I've heard that many fans of their previous releases didn't like this one.Well, I like their older records, but I like this major-label debut as well. Too bad it was this Seattle-based band's swan song.

Music recorded for the 'Under the Blacklight' has rock attitude, but combined with shiny dance-pop. It's not any sort of hard rock, of course, not to even mention something heavier than that. But it's still guitar sound with clear percussion. Almost all of the songs have been written by vocalist alone, Jenny Lewis, and she contributes in every single one. 'Under the Blacklight's lyrics circle around the night city life and male-female relationships. Even in opening album rythmical 'Silver Lining' she sings while clapping: 'I never felt so wicked/As when I willed our love to die'. In "The Moneymaker", composition with very characteristic sound, due to guitar, you can hear: 'You've got the money maker/They showed the money to you/You showed them what you can do'. Maybe that's the reason why - and a little bit because of the video - this song always makes me think, that it would fit perfectly in a nightclub... Jumpy "Dejalo", perfect for the dancefloor, has interesting lyrics as well: 'I got a tail if you wanna chase it/I got a tongue if you wanna taste it/I got a place on the east side/I got some time if you wanna...'. Another song perfect for you, if you wanna head to move, is "Smoke Detector" - for me it's the best song on the entire album, and the funny words play their role here. And the last song, "Give a Little Love", is a regular pop, reminding of Paula Abdul's old achievements.

It might look like the album is another of my little bit depressing favorites. Well, that's not the case. It's colourful, full of life and fun. Too bad it was a harbinger of the end. All we can do now is listen to Jenny Lewis solo (or almost solo) and The Elected, where you can hear Blake Sennett.

For all the fans of numbers and such: 7/10

Recenzja: Russian Red "I Love Your Glasses"

Click for the English version

Russian Red w ubiegłym roku wydała swoją drugą płytę, "Fuerteventura". Dzisiaj jednak będzie o pierwszym albumie, "I Love Your Glasses" z 2008 roku. Lourdes Hernández - tak bowiem naprawdę nazywa się artystka, której pseudonim pochodzi od koloru szminki, a nie jakichkolwiek związków z Rosją - rozpoczynając karierę miała zaledwie 14-15 lat. A jednak materiał na płycie w żaden sposób nie może być uważany za niedojrzały. Budzi to tym większe uznanie, że Russian Red jest jedyną autorką tekstów i muzyki...

Twórczość Panny Hernández to pop przemieszany z folkiem, z dorzuconą czasem odrobiną rocka. Efekt jest znakomity. I do tego wokal - delikatny, dziewczęcy. Czasem wręcz eteryczny. Powiem szczerze: od pierwszych dźwięków "Cigarettes" byłem całkowicie stracony. Wokalistka śpiewająca "He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans" brzmi - mimo barwy głosu - jak dorosła kobieta. Mogę śmiało nazwać polskie gwiazdy w wieku średnim, które śpiewają teksty znacznie mniej dojrzałe. Generalnie jest rzewnie i nastrojowo, czego przykładem może być "No Past Land" z jego spokojną melodią i słowami o miłości. Nie jest jednak nigdy nieciekawie, nie ma się wrażenia grania wszystkiego na jeden ton. "Take Me Home" nosi w sobie echa, które przywodzą na myśl brzmienia rodem z Haiti. I do tego ten skandowany refren... Bywa bardziej depresyjnie - od razu przychodzi na myśl "Hold It Inside" ze swoją powagą. Zawsze jest interesująco. Cały album zamyka cover "Girls Just Wanna Have Fun" - jedyny, którego autorką nie jest Russian Red. Słynnej piosence zupełnie narzuciła swój charakter i ze skocznego utworu o imprezowaniu stworzyła rozrzewnioną balladę o dorastaniu.

Podsumowując: koniecznie trzeba się z tą płytą zapoznać. Na drugi album czekałem bardzo niecierpliwie. Ale o tym kiedy indziej.

Dla fanów cyferek: 8/10

Last year Russian Red released her second album, 'Fuertevetura'. Today, however, there'll be note about her first record, 'I Love Yout Glasses' which saw daylight in 2008. Lourdes Hernández - that's artists name, whose moniker comes from colour of lipstick, not from any connections to Russia - was around 14 or 15 when she begun her career. However material that you'll find here can't be seen as immature. It deserves recognition even more, when you realize that Russian Red is the sole author of lyrics and music...

Miss Hernández' creativity finds its way through pop mixed with folk, with a little bit of rock here and there. The effect is amazing. And the vocal - delicate, girlish. Sometimes simply ethereal. I'll be honest: I was totally lost from the first sounds of 'Cigarettes'. Vocalist singing 'He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans' sounds like an adult woman. I could easily name polish middle-aged so-called stars, who sing lyrics that are much less mature. Generally the mood is melancholic, a perfect example may be 'No Past Land' with calm melody and worda about love. However it never gets dull in here, there's no feeling that entire album sounds the same. 'Take Me Home' carries some echoes of sound that brings to you thoughts of Haiti. And this chanted refrain... Sometimes it gets more depressive - 'Hold It Inside' might be a good example here with its seriousness. But it's always interesting. Whole album is closed by cover of 'Girls Just Wanna have Fun' - the only song here that Russian Red didn't write by herself. Famous song has entirely given up to Hernández' interpretation and it transformed from lively prty anthem into emotional ballad about gorwing up.

Well, to summarise: this album is must. I've waited for the second one very impatiently.But that's a whole different story.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Emika "Emika"

Click for the English version

Jakiś czas temu pisałem o swoim - dość niefortunnym - spotkaniu z elektroniką w postaci albumu o trudnej do sklasyfikowania zawartości. Dzisiaj chciałbym napisać o płycie, którą również wypełnia materiał niemożliwy dla mnie do określenia pod względem przynależności gatunkowej. Jednak to spotkanie zaliczam do udanych. Płytę, o której mowa, nagrała Emika, a jej tytuł to... "Emika".

Emika pochodzi z Czech, ale dzieciństwo i młodość spędziła w Wielkiej Brytanii oraz w Niemczech. Muzyka, którą tworzy, wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Nic dziwnego, że pod swoje skrzydła wzięła słynąca z poszukiwań oryginalności i brzmień eksperymentalnych Ninja Tune. Brzmienie jest rasowo elektroniczne, a jednak nie przeszkadza to autorce wplatać w utwory klasycznych dźwięków fortepianu, na którym zresztą potrafi grać. Zimna muzyka, pełna dudniących basów, splata się tutaj z chłodnym, ale też delikatnym wokalem Emiki. Całość sprawia niesamowite wrażenie.

Nastrój albumu to samotność, nawet w obecności innych osób. Poszukiwanie drugiej osoby, niepewność własnych uczuć, szukanie siebie. Utwory są bardzo emocjonalne, choć odmalowane kolorami wyblakłymi, z których zniknęły radość i ciepło. Wypłowiały obraz poczucia wypalenia uczuciowego, wewnętrznej egzystencjalnej pustyni.

Płyta nie jest na szczęście nudna. "Professional Loving" jest równocześnie spokojny i pulsujący basem. "Count Backwards" mógłby być wykorzystany w "American McGee's Alice": to jak ścieżką dźwiękowa do snu, który zmienia się w koszmar. "Pretend" z połamanym podkładem wprowadza znaczną porcję psychodelii. "Drop the Other" jest - jak na ten album - niemal popowe, gdy Emika śpiewa o swoich rozterkach... A "Credit Theme" całkowicie wyłamuje się ze schematów - to instrumentalny utwór na fortepian, zamykający album.

Niepokojący. Tym jednym słowem opisałbym cały album. Zgromadzone tutaj utwory są hipnotyzujące. Ten dźwięk jest jak zimne palce wsuwające się niepostrzeżenie pod skórę. "Emika" jest warta poświęcenia jej czasu.

Dla fanów cyferek: 7/10

Some time ago I had written about my - a little bit unfortunate - meeting with electronic as an album with some hard to classify contents. Today I'd like to write about record that's also impossible for me to easily describe, when it comes to genre. However this encounter I find very successful. The record is by Emika and it's titled... 'Emika'.

Emika is of Czech origin, however she spent her childhood and youth in United Kingdom and Germany. Music that she created, escapes unambiguous classifications. You shoulnd't find this strange, that she's been taken into care by Ninja Tune, label famous for it's search for originality and experimental sound. The music on 'Emika" is pure electronic and yet, author somehow manages to throw in compositions classical piano. Piano she plays, by the way. Cold music, full of rumbling bass, intertwines with chilly and at the same time delicate, Emika's vocal. As a whole, it guarantees an amazing impression.

Album's theme is of loneliness, even in presence of other people. Search for other person, uncertainty of your own feelings, search for yourself. Songs are very emotional, although painted with pale colours, that have been left by any joy or warm they may have had. Bleak image of emotive burn out, inner existential desert.

Luckily, the album is not boring. 'Professional Loving" is at the same time calm and pulsating with beat. 'Count Backwards' could be easily used on 'American McGee's Alice' soundtrack: it's like record of dream turning into nightmare. 'Pretend' with it's broken beat delivers a considerable amount of psychedelia. 'Drop the Other' seems - when compared to the rest of the songs - almost a pop tune, when Emika sings about her dilemmas... And 'Credit Theme' entirely breaks out of the patterns - it's an instrumenal on piano, closing the album.

Distrubing. That's the word I'd use to describe the record as a whole. Compositions are hypnotizing. The sound is like cold fingers, that sneak beneath your skin without being noticed. 'Emika' is worth your time.

For all the fans of numbers and such: 7/10