Capsula "In the Land of Silver Souls"

Click here for the English version

Niektórzy mogą pamiętać, jak kiedyś kupiłem sobie płytę Capsuli. Niestety okazało się, że w pośpiechu wziąłem płytę nie tego zespołu, który mnie interesował, a innego o takiej samej nazwie. W pierwszej chwili nieco ostygłem, ponieważ było sporo innych rzeczy do posłuchania, ale o zespole nie zapomniałem. Zresztą chyba nic w tym dziwnego, skoro z takim entuzjazmem ruszyłem na zakupy, że się pogubiłem. Toteż wiedziałem, że prędzej czy później trio z Buenos Aires pojawi się na Ulicy Fioletowej. Dzisiaj nareszcie są.

“In the Land of Silver Souls” to chyba ostatni album wydany dotychczas w ich - całkiem już pokaźnej - dyskografii. Zespół co prawda pochodzi z Argentyny, ale już jakiś czas temu przeniósł się do Hiszpanii, a też - szczerze mówiąc - w muzyce za wielu odniesień do ojczyzny nie słychać. Jak zatem napisałem kiedyś - mamy tutaj do czynienia z porządnym rockowym graniem w klimatach garage/psychedelic. Płyta ukazała się w 2011 roku, ale włączenie jej wydaje się raczej działać jak wehikuł czasu, przenoszący w przeszłość znacznie bardziej odległą. Zdecydowanie odczuć tutaj można nastrój glam rocka, psychodelii. Błyszczących koszul, eksperymentów narkotycznych oraz pasji tworzenia, grania. Muzyka jest hipnotyzująca, żywa. Fani The Velvet Underground powinni być zadowoleni, że włączyli tę płytę. Podobnie wyznawcy Iggy’ego Popa. Ale znaleźć tutaj można także utwory, które są wyraźnie inspirowane klasycznymi dokonaniami rockabilly, jak “The King of the Rain”. Przynajmniej ja zawsze mam przy nim takie skojarzenia: ten bas, ten rytm. Na pewno ciężko byłoby się dziwić podobnym inspiracjom, gdy mowa o płycie rockowej. Czasami utwory są wolniejsze, jak “Dreaming in Black and Blue”. Może się wydawać, że da chwilę oddechu za sprawą swojego spokojnego tempa, ale szybko okazuje się, że to brzmienie nie wypuszcza słuchacza łatwo ze swojego uścisku. Piosenki są tutaj stosunkowo krótkie: prawie wszystkie trwają niewiele poniżej lub powyżej trzech minut. Całkowicie wyjątkowy jest “Communication” - trwa ponad 5 minut i całe szczęście, ponieważ nie ma na tym albumie lepszego numeru. Nie ma w nim niczego odkrywczego, żadnych nowatorskich rozwiązań. Ale przecież nie o to chodzi. Jest niesamowity nastrój.

Capsula to jedynie trzy osoby, ale brzmienie wydaje się być bardziej rozbudowane. Ciekaw jestem czy równie znakomicie radzą sobie na koncertach. Mam nadzieję, że kiedyś się przekonam. Też powinniście.

Some of you might remember, how I bought an album by Capusla. Unfortunately, it turned out to be a CD not by the artist I thought to be, but some other, going by the same moniker. At first it felt like sort of cold shower and there were many other albums to listen to, but... I didn’t forget about the band. Probably that’s no surprise, since I was so excited about them when I rushed to shop, that I got lost. Point is: I knew that sooner or later trio from Buenos Aires would visit Violet Street. And today they’re finally here.

‘In the Land of Silver Souls’ is the last album in their - pretty large - discography, if I’m right. The band comes from Argentina, however they moved to Spain some time ago, but to be honest, you really can’t catch too many references to their homeland. As I have written some time ago: we have here some solid rock music with garage/psychedelic mood. The CD got out in 2011, but pushing ‘play’, might feel like entering time machine that gets you into more distant past. Definitely you can taste here glam rock, psychedelic rock. Glimmering shirts, drugs experiments and the passion for creation,for playing music. And the music is hypnotizing, full of life. Fans of The Velvet Underground should be satisfied, that they decided to listen to this record. Just like Iggy Pop’s followers. But you can also find here songs, that are easy to identify as inspired by classic rockabilly, like ‘The King of the Rain’. At least that’s the feeling I get: this bass, this rhythm. Surely those inspirations wouldn’t be something strange or awkward, since it’s a rock album that we’re discussing here. Some songs are slower, like ‘Dreaming in Black and Blue’. It might make you think, that it’s a moment to relax and catch breath, because of the slower pace. And then you find out, pretty fast, that this music doesn’t loosen it’s grip that easily. Compositions are pretty short: almost all of them last around three minutes: sometimes a little bit more, sometimes a little bit less. Entirely outstanding is ‘Communication’, that goes for over 5 minutes. And that’s lucky deal for listeners, because there is no better song on this album. This isn’t a song to shape new ways for music: there’s nothing very exploratory here, no breath-taking innovative arrangements. But that’s not important. This song has the most important thing: amazing mood. Just listen to it.

There are only three musicians in Capsula, but the sound seems to be much more complex. I only wonder if they are just as good when they play live. I hope to find out some day. You should too.

Daughter "His Young Heart EP", "The Wild Youth EP", "Smother" single

Click for the English version

Na początku zespół Daughter nie był dużym tworem: w całości tworzyła go Elena Tonra. Potem dołączył do niej gitarzysta Igor Haefeli i wspólnie wydali pierwszy materiał. A nieco później skład powiększył się o Remiego Aguilellę, perkusistę. Na szczęście nowi członkowie zespołowi się przysłużyli, a muzyka nie zatraciła niczego ze swojej intymności.

Daughter to projekt obracający się muzycznie w kręgu folku przyprawionego popem. Poszukiwacze nawet nie muzycznej ekstremy (raczej na blogu o niej nie piszę, więc chyba nikt się jej tutaj nie spodziewa), ale bardziej rockowego brzmienia muszą być przygotowani na całkowicie odmienny nastrój. Dotychczas wydany materiał ma wspólny mianownik i jest nim melancholia, tęsknota za tym, co utracone. Dzieciństwem, miłością, spokojem... Znakomicie ten nastrój do spółki z muzyką buduje głos Eleny, delikatny i łagodny.

Kapela wydała do tej pory całkiem dużo nagrań, jeśli wziąć pod uwagę, że jej historia sięga wyłącznie do 2010 roku. Najpierw dema, potem dwie EP-ki wypuszczone własnym sumptem w 2011 oraz singiel z 2012, już pod skrzydłami 4AD. Wkrótce (w Europie 18 marca, Stany Zjednoczone będą musiały poczekać do kwietnia) ukaże się nareszcie pierwszy album długogrający, zatytułowany "If You Leave". Postanowiłem potraktować tę zapowiedź jako znakomitą okazję, żeby napisać o zespole. Już za sam fakt, że tak długo nic się o nim nie pojawiło, powinienem posypać głowę popiołem. Dlaczego? Powód jest banalny: to dla mnie obecnie jeden z najlepszych zespołów, a ich album jest jednym z najbardziej przeze mnie wyczekiwanych wydawnictw. Zatem po kilka słów o każdym z dotychczasowych wydawnictw, w kolejności chronologicznej.

Pierwsza EP-ka, "His Young Heart", zaczyna się bardzo mocno. Nie dosłownie, oczywiście. Brak tutaj szybkich, agresywnych riffów czy brutalnego bębnienia, muzycznie można mówić o utworach akustycznych. A jednak na poziomie emocjonalnym, ta piosenka pozostawia słuchacza bez tchu. Moim zdaniem żaden z pozostałych (trzech) utworów na EP-ce nie może się równać z "Landfill". Jeśli chcecie posłuchać jednej piosenki, to będzie stanowiła dobry wybór. Całe wydawnictwo wydaje mi się być najspokojniejsze z dotychczas opublikowanych. Cechuje się również największą prostotą - wysmakowaną i elegancką. Znakomicie sprawdza się w słoneczny, zimowy dzień. Zamykający "Switzerland" robi wrażenie bycia otoczonym przez ogromną przestrzeń, co - sądząc po tytule - wydaje się być jak najbardziej na miejscu: ten utwór jest jak spoglądanie z góry i słuchanie echa. Czyli śnieżnych nastrojów ciąg dalszy.

Na "The Wild Youth EP" również składają się cztery utwory. Nie ma tutaj rewolucji stylistycznej, więc osoby, które przekonały się do Daughter wcześniej, mogą być spokojne o swoje doznania. Zarówno od strony zmysłowej, jak i emocjonalnej. Po raz pierwszy wprowadzone zostaje pianino - pojawia się ono w trzecim utworze, "Youth". To zresztą mój ulubiony na tym wydawnictwie. Od pierwszych dźwięków "Home", które EP-kę otwiera, słychać jak istotny dla Daughter pozostał rytm. Akcentowany bębnami, gitarą, zawsze wyraźnie obecny i hipnotyzujący. "The Wild Youth" nie jest już tak prosta, jak jej poprzedniczka, nadal nie mamy jednak do czynienia ze zbędnym przeładowaniem efektami. Pięknym zamknięciem całości jest "Love". Spokojniejszy muzycznie od przedostatniej piosenki, jednak dorównujący jej intensywnością.

Ostatnie co zespół wydał, to singiel "Smother". Jak to w przypadku singla bywa, znajdziemy tutaj mniej utworów niż na EP-kach. Jest utwór tytułowy i jest B-side, "Run". Pierwszy jest bardzo spokojny, łagodny. Wręcz senny. Drugi... Cóż, dla mnie całkowicie przyćmiewa poprzednika. Również spokojny. Mam z nią jedno uporczywe skojarzenie: dla mnie to piosenka o ucieczce Romea i Julii. Oczywiście w alternatywnej wersji ich historii, która nie powstała. Gdyby ktoś ośmielił się nakręcić równie bezczelnie przerobioną wersję, to powinien sięgnąć po ten utwór jako tło finału i napisów. Polecam!



Łatwo można zauważyć, że mam wobec płyty "If You Leave" ogromne oczekiwania. Wszystkie dotychczasowe znaki wskazują, że nie ma powodów, żeby do Daughter podchodzić z podejściem innym niż oczekiwaniem na to, co najlepsze.

I wreszcie na koniec: wszystkie wydawnictwa cechuje zaskakująca dojrzałość w warstwie tekstowej. Jeśli wziąć pod uwagę, że autorka nie ma jeszcze 25 lat, to naprawdę można się zdziwić.

Wszystkim razem i każdej z osobna: 8/10
No, prawie każdej. "Run": 10/10

In the beginning Daughter wasn't a big band: it was just Elena Tonra. Some time later Igor Haefeli, guitarist, joined her and together they published first material. A little bit further down the road they met Remi Aguilella, percussionist. Luckily, new bandmates led only to improvement and the music didn't lose any of it's intimacy.

Daughter is a project coming form folk territory, although there's also a lot of pop. Seekers of not even musical extreme (not that I'm writing about it on my blog, so probably no one would expect it here), but simply more rocking sound, have to be prepared for entirely different mood. Everything by Daughter that's been out till today has one thing in common: melancholy, yearning for what's gone. Childhood, love, patience... Such atmosphere is perfectly built by Elena's voice, along with the music.

The band has published not that small amount of songs, if you remember about the fact that their history started back in 2010. First there were demos, then two self released EPs from 2011 and one single in 2012. The last one with help of 4AD. Soon (March, the 18th, in Europe, US will have to wait until April) LP will be finally released, titled 'If You Leave'. I decided to make this information a perfect opportunity to write about Daughter. I'm already ashamed, that I haven't written anything about them yet. Why? Well, the truth is trivial: they're one of my favourite band nowadays and their debut is one of those albums, that expect the most. So I'm going to write just a few words about each of releases, that we already had a chance to hear. In chronological order.

The first EP, 'His Young Heart', starts with a hit. Not literally, of course. There are no fast, aggressive riffs or brutal drumming - when it comes to music, we can call them acoustic. However on the emotional level, the song leaves listener breathless. In my opinion it's the best one here. If you want to pick one song from each title in their discography, then you should listen to 'Landfill". 'His Young Heart' seems to be the most calm of all releases. It's also the most simple of them: simple, but elegant and sophisticated. It's a perfect choice for sunny winter day. Closing track, 'Switzerland', gives you the impression of being surrounded by great space. Like standing on top of the mountain, looking down and listening to echo, so (when you look at the title again) everything seems to be in it's right place.

'The Wild Youth EP' is also four tracks long. There is no revolution in here. People who got convinced by Daughter before, can keep calm about their experiences. Both sensual and emotional. On this release we can hear piano for the first time, in song 'Youth'. I have to admit that this is my favourite track here. Right from the first sounds of opening track, 'Home', listener is confronted with the fact that rhytm is still very important to the band. Sometimes it is emphasized by drums, sometimes by guitar, but it's always present and hypnotizing. 'The Wild Youth' is not as simple, as previous EP, but there is still no possibility to even mention any sort of overload. 'Love' is a beautiful closing track. Calmer than it's predecessor and yet, equal to it when it comes to intensity.

The last release was single 'Smother'. As it usually is, we can find here only two songs. Title track and b-side, 'Run'. The first one is very calm and quiet. I'd even say it's sleepy. The second... Well, entirely outshines previous track. There's one association that I keep thinking of, when I hear 'Run': to me it's a song about Romeo and Juliet on a run. That is, of course, in alternative version of their history, where decide for runaway. If someone will ever decide to direct such daring story, then he or she should pick this song as background for grand finale. Highly recommended!



As you can easily see, 'If You Leave' will have to meet really high expectations in my case. In my opinion they're justified.

And one last thing: all of the releases are surprisingly mature from their lyrical side. If you know about the fact, that their author isn;t even 25 years old, you can really be taken by surprise.

For all the fans of numbers and such - each of these releases alone and all together: 8/10
Except for 'Run': 10/10

Milo Greene "Milo Greene"

Click for the English version

Milo Greene są stosunkowo młodą kapelą, ale ostatnio jest o nich coraz głośniej. Trudno się dziwić - ich nagrania pojawiały się w różnych serialach, co na pewno przysłużyło się zespołowi. Jednak nawet ta forma promocji w niczym by nie pomogła, gdyby muzyka nie była przyjemna i chwytliwa. A właśnie taka jest - wpadająca w ucho, pozostająca na dłużej. Można odnaleźć w niej kalifornijskie słońce (pamiętajcie, proszę, że słowa pisze osoba, która Kalifornię widziała jedynie na ekranie tv), które gwarantuje pozytywne emocje w czasie słuchania. Przynajmniej mnie niemożliwym wydaje się puszczenie tej płyty, któremu nie towarzyszyłby uśmiech. W związku z tym jest to album, którego unikać powinni wszelkiego rodzaju emocjonalni masochiści - grozi poprawą nastroju.

Brzmienie kapeli jest bardzo przyjemne i "ciepłe". Milo Greene z wdziękiem łączy muzykę rockową z folkiem. Warto zaznaczyć, że wyraźnie bliżej im do tego drugiego gatunku. Poszukiwacze mocniejszego gitarowego grania raczej w euforię nie wpadną. Interesujące jest podejście zespołu do kwestii wokalisty. Otóż nie ma tutaj osoby przypisanej do tej roli na stałe. Z całej, pięcioosobowej kapeli tylko jeden członek nie zajmuje się śpiewaniem - perkusista. Pozostała czwórka beztrosko się zmienia przy mikrofonie. Czasem utwór prowadzi głos kobiecy, czasem męski. Wnosi to sporo świeżości, potrzebnej ze względu na stosunkowo podobne do siebie utwory. Są bardzo ładne: melodyjne, wokale ze sobą harmonizują, chórem śpiewane refreny robią dobre wrażenie. Ale czasem można mieć wrażenie, że cały album to jeden długi utwór. Choć są i takie, które zapadają w pamięć od pierwszego przesłuchania. Tak jest np.: z piosenkami "1957" czy "What's the Matter".

Na płycie znalazło się również miejsce na cztery utwory instrumentalne. Wszystkie są krótkie - dwa trwają poniżej minuty, dwa powyżej. I o ile krótsze w ogóle nie zapadły mi w pamięć, to dłuższe uważam za bardzo dobre, szczególnie "Polaroid". Być może pozostałe mają za mało czasu, żeby nabrać odpowiedniego tempa - jeden trwa niecałe pół minuty...

Na koniec chciałbym wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Warto wiedzieć, że każdy członek zespołu (może poza perkusistą, a może do tej pory się tylko nie zdradził) z równą swobodą sięga po różne instrumenty. Patrząc na Milo Greene, można odnieść wrażenie, że jak się umie grać na jednym, to umie się grać na wszystkich. Brawa! Wydaje mi się to dawać bardzo duże nadzieje na przyszłość. Osoby o tak otwartych i świeżych głowach powinny nas jeszcze zaskoczyć swoją kreatywnością.

Mimo mojego wcześniejszego narzekania, należy powiedzieć jasno: to dobry album. Trzymam kciuki za sukces!

Dla fanów cyferek: 7/10

Milo Greene is a relatively young band, but they've been getting more and more recognised recently. It's no surprise - their recordings were used in tv series and I'm sure it certainly served them well. However even this sort of promotion wouldn't be enough, if the music itself wasn't nice and catchy. And it is - it stays with you for pretty long time. You can feel California sun when you click "play" (please, only remember, that these words come from a man, who has seen California only on TV screen) and that's something, that guarantees positive feelings while listening. At least it seems impossible to me, to play the record and not to start smiling. That's why I strongly advise all emotional masochists to avoid this album: it might brighten your mood.

The sound of the band has a nice and 'warm' feeling. Milo Greene gracefully merges rock music with folk. It's good to know, that they're obviously closer to second of mentioned genres. If you're looking for harder rock sound, you probably won't get too euphoric about this album. There's no 'permanent' vocalist in the band, what I consider to be very interesting. Only one person from the whole quintet - and that is the percussionist - doesn't have anything to do with singing. The rest presents a light-hearted approach towards the microphone. Sometimes lead vocal is male, other times - female. And that's really good, that's refreshing, because the songs are quite similair. They're all pretty: melodic, vocals harmonize and the choir sung choruses leave a good feeling. But sometimes you can get the impression, that the entire album is one, long song. Although, there are outstanding moments, that immediately stay with you. That's the way it goes with '1957' or 'What's the Matter'.

There are also four instrumentals, that made their way into the debut album. They're all short - two of them are not even minute long, two are a little bit longer. And while I totally can't remember the shorter ones, I find the latter really, really good, especially 'Polaroid'. Maybe the rest just didn't get enough time, to show their potential - one of them isn't even half minute long.

In the end I'd like to mention one more thing. It's worth to know, that all of the band members (maybe except for the percussionist, but it may be the case that he just didn't exposed himself yet) play various instruments with the same ease. When you look at Milo Greene, you can get the impression, that if you know how to play one instrument - well, you know all of them. Bravo! I think that it can make you wait with big expectations. People with such open and fresh heads should surprise us with their creativity.

Despite my complaining, it's a good album, I have to be claer about it. I'm keeping my fingers crossed!

For all the fans of numbers and such: 7/10

It's already 2013, I guess I should write something...

I recently realized, that it's already almost three months since I posted anything. There's been a lot going on, but I hope to finally get back.

I started writing a note about Milo Greene those three months ago, so hopefully I'll finish it and upload soon. Thanks for your patience, to all of you, who come back and check if there's something new.

Probably it might be a good idea to post some kind of "best of 2012". Just, you know, to post something. But I'm not going to do this. I'm sure you have already seen enough of summaries and most of them are pretty much the same. So there's just this post to wish you all a Happy New Year (yeah, I know, I really know I'm two weeks late)!

Cat Power "Sun"

Click for the English version

Minęło sześć lat odkąd Chan Marshall wydała ostatni album z autorskim materiałem. Po drodze pojawiła się kolejna płyta wypełniona interpretacjami utworów innych artystów ("Jukebox"), ale przez cały ten czas czekałem na nowe piosenki. I wreszcie są. Tylko... to zdecydowanie inna Cat Power od tej, którą znałem dotychczas. Dziewiąta płyta przyniosła ze sobą znaczącą zmianę, czy się to komuś podoba, czy nie. A jak to wygląda w moim przypadku?

Zaskoczyła mnie ilość elektroniki. Nigdy wcześniej Chan Marshall nie korzystała z syntezatorów tak szczodrze, jak na płycie "Sun". W porównaniu z "The Greatest" różnica jest wręcz porażająca. Nie jest to elektronika pisana z myślą o parkiecie, tego artystka fanom nie zrobiła. Ale stworzyła całkiem nową jakość. Ponownie usiadła i napisała słowa oraz muzykę, jednak poszła w całkowicie inne brzmienie. W odmienny nastrój. Co się nie zmieniło? Wciąż jest tutaj głębia emocjonalna, wciąż w kilka chwil można zostać całkowicie pochłoniętym. I - oczywiście - wciąż mamy przyjemność obcować z jej wspaniałym głosem.

A poza tym? Ta płyta jest zapisem pogodzenia z samą sobą. W warstwie tekstowej cały czas przewija się bycie wiernym sobie, swojej drodze (choćby w "Always on my Own" czy "Real Life"). I, co wydaje się być naturalne, ta płyta jest spojrzeniem dojrzałej kobiety na jej dotychczasowe życie. Na to, co widziała, co przeżyła.

W swoich rozliczeniach Cat Power nie oszczędza nikogo. W "Ruin" odnosi się do otaczającego ją świata. Z brutalną szczerością ocenia ludzi na całym globie, z ich wiecznym narzekaniem, śpiewając: "Bitchin', complainin'/When some people ain't got shit to eat". Jednak artystka zaczyna od siebie. Pierwszymi słowami na płycie są "It's my way down", otwierające "Cherokee". Wydawałoby się, że nie można zacząć albumu w bardziej smutny sposób, a jednak nie umiem odczytywać ich inaczej niż jako początku procesu gojenia ran. Jest w tej piosence ból, to prawda. Ale słuchaniu towarzyszy poczucie, że to nie emocjonalne samobiczowanie. To szczerość wobec siebie, potrzebna do tego, żeby pójść dalej. I ku takiej interpretacji wydaje się skłaniać również tytułowy utwór, gdy padają w nim słowa: "Here comes the sun/(...)/We are free, you and me, we can finally run". I ta szczerość towarzyszy słuchaczowi przez cały album. A wypełniają go znakomite, bardzo różne od siebie utwory.

Duże wrażenie (nie tylko za sprawą swojej długości - blisko 11 minut) robi "Nothin but Time", zaśpiewany w duecie z Iggym Pop. Dwoje ludzi - z wydawałoby się różnych światów - staje razem, żeby zaśpiewać o tym, że wszystko w naszym życiu zależy od nas samych. Czy zdobędziemy szczyt, czy stoczymy się na dno: to sprawa wyłącznie naszych decyzji. Dwoje ludzi z bagażem doświadczeń jeśli chodzi o uzależnienia (od alkoholu, narkotyków) śpiewa: "It's up to you/To be a superhero/It's up to you/To be like nobody".

Ciekawy jest również następujący po tym wyznaniu na dwa głosy "Peace & Love", który zamyka album na zdecydowanej nucie bluesowo-rockowej. Chan śpiewa dobitnie: "Peace and love is a famous generation/I'm a lover, but I'm in it win". I właśnie tym "Sun" jest: zwycięstwem.

Jak napisałem na początku: to zdecydowanie inna Cat Power od tej, którą znałem dotychczas. Ale ta znajomość będzie chyba jeszcze bardziej fascynująca.

Dla fanów cyferek: 9/10

It's been six years since Chan Marshall released her last author's material. In the meantime we got another CD filled with covers ('Jukebox'), but all this time I kept waiting for new songs. And finally, they're here. There's just one thing... This Cat Power is entirely different from Cat Power that I used to know. The ninth album brought a significant change - whether you like it or not. What it looks like in my case?

The massive amount of electronic took me by surprise. Never before has Chan Marshall used synthesizers so generously, as she did with 'Sun'. When you compare it to 'The Greatest' the difference is striking. It's not an electronic written to be played at dancefloors, that would be too much. However author has made entirely new quality. Once again she sat and wrote lyrics & music, but she chose totally different sound. Different atmosphere. What's the same? It's still a deeply emotional music, still you can be overwhelmed in a few seconds. And - of course - you still have the pleasure of listening to Ms. Marshall's beautiful voice.

This album is like recorded act of getting to be at peace with yourself. Lyrically it's one of the main themes: to be true to yourself, to your way of living (listen to 'Always on my Own' or 'Real Life", they're good examples). And - what seems to be natural - this album is also a look of mature woman at her life until now. A look at all the things she had seen, all the things she lived through.

Cat Power doesn't keep herself from judgements over anyone. In 'Ruin' she refers to people everywhere she's been. She sings, with brutal honesty, about common tendency to grumble about something: 'Bitchin', complainin'/When some people ain't got shit to eat'. Yet the first person artist sings about, is herself. The first words from record are: 'It's my way down', from 'Cherokee'. You might think that there is no sadder manner to start your album. But every time I hear them, I get the impression that they mark the beginning of healing process. There's a lot of pain in this song, sure. However when you listen to it, it doesn't feel like an act of emotional self-flagellation. It's an honesty with yourself, required to move on. And I think that words from title track point you in this direction: 'Here comes the sun/(...)/We are free, you and me, we can finally run'. This honesty is with you all the time the album plays. And it's an album filled with amazing, very different from each other songs.

'Nothin but Time' is a very impressive (not only due to length - almost 11 minutes) duet with Iggy Pop. Two people - from you might think entirely different worlds - stand together to sing that everything in our lives is a matter of our decisions. Two people with a big experience when it comes to addiction (to drugs, alcohol) sing: 'It's up to you/To be a superhero/It's up to you/To be like nobody'.

'Peace & Love", coming after this confession for two voices, is also very intriguing. It closes the album on a firm blues rock note. Chan sings emphatically: 'Peace and love is a famous generation/I'm a lover, but I'm in it win'. And that's what the 'Sun' is: a victory.

As I said before: this Cat Power is entirely different from Cat Power that I used to know. And I just can't help the feeling that it's going to be even more fascinating relationship.

For all the fans of numbers and such: 9/10

It's, oh, so quiet...

I'm really sorry for being so quiet lately. I'm in the middle of moving, getting everything done in new apartment and I'm a little bit overwhelmed by the number of things I have to look into right now. But as Arnie said: I'll be back. Promise! Hope to post another review this week, so...

STAY TUNED!

Recenzja: Andreya Triana "Lost Where I Belong"

Click for the English version

Andreya Triana to kolejna kobieta z wytwórni Ninja Tune, która pojawia się na łamach mojego bloga. Jednak muzyka, którą nagrywa jest bardzo odległa od dokonań opisywanej jakiś czas temu Emiki. Andreya Triana związała się z muzyką znacznie "cieplejszą". Sięga do soulu, popu, jazzu. I całkiem dobrze się w tej mieszance odnajduje.

Poznałem tę młodą Brytyjkę za sprawą jej gościnnych - udanych - występów na płycie Bonobo "Black Sands". Jednak do jej albumu solowego podchodziłem z pewną dozą niepewności, jeśli chodzi o zawartość. Co innego zaśpiewać w trzech utworach, a co innego nagrać taką ilość materiału, żeby móc wypuścić własną płytę. Do pewnego stopnia uspokajający był fakt, że za warstwę muzyczną odpowiada Simon Green, czyli właśnie wspomniany wcześniej Bonobo. I właśnie też tutaj się chyba najbardziej zawiodłem. Głos Andreyi jest znakomity, oczarowuje mnie całkowicie. Tylko wiele utworów bardzo głęboko mi nie zapadło w pamięć. Są przyjemne, dobrze się ich słucha, ale mogą lecieć gdzieś w tle, nie budząc żywszych emocji. Na pewno warto posłuchać singlowego "A Town Called Obsolete". To mój absolutny faworyt na płycie. Żywy, zdecydowany, pewnie zaśpiewany przez wokalistkę. Żałuję, że nie ma tutaj więcej utworów o podobnym charakterze, o podobnej zadziorności. Zwykle jest bardziej łagodnie, delikatnie, co oczywiście nie jest samo w sobie czymś złym i nie znaczy, że się zupełnie nie sprawdza. "Daydreamers" jest utworem dokładnie takim, jak obiecuje tytuł: jest marzycielsko, chwilami wręcz sennie... Ale nie nieprzyjemnie. Zamykający album "X" to jeden z najlepszych momentów na płycie. Gdy Andreya śpiewa o nieudanym związku i powtarza w refrenie: "I guess it's just the way it goes" jestem całkowicie pochłonięty, są tutaj żywe emocje. I chyba właśnie ich mi brakuje - trochę za mało jest takich przejmujących momentów i za mało uczuć ten album wywołuje.

Należy jednak pamiętać, że tych 40 minut muzyki jest debiutem i to bardzo obiecującym. Mam nadzieję, że kolejny album (oby jak najszybciej, "Lost Where I Belong" wydana została w 2010 roku...) będzie lepszy. Na pewno Andreya Triana ma ogromny potencjał i może sobą zachwycić. Warto posłuchać!

Dla fanów cyferek: 6/10

Andreya Triana is another woman from Ninja Tunes to appear in the pages of this blog. However her music is very distant from the achievements of Emika, who was the first representative of British label to visit Violet St. Andreya Triana decided to go after a "warmer" music. She reaches out to soul, pop, jazz. And she manages to [całkiem dobrze się w tej mieszance odnajduje] this mix pretty well.

Andreya's (succesful) guest appearance on Bonobo's album 'Black Sands' was the first time I ever heard her. However I approached her album with a little bit of caution. It's something entirely different to sing in a few songs and it's another story when it comes to get enough material to make a record of your own. I found it a little bit reassuring that the person responsible for music is Simon Green or - mentioned before - Bonobo. And that's where most of my disappointments come from, I guess. Andreya's voice is excellent, it enchants me completely. And at the same time plenty of tracks didn't stay with me for long. Or even didn't stay with me at all. They're nice, listenable, but they can be played somewhere in the background, without waking any deeper emotion. Surely it's worth to listen to single "A Town Called Obsolete". That's my absolute favorite from 'Lost Where I Belong'. It's full of life, definite, confidently sung by vocalist. I truly regret that there aren't others like this one on the album, with the same brazen character. Usually songs here are soft, delicate. Not that it's something bad or it doesn't work at all. 'Daydreamers' are exactly what the title suggests: it's dreamy, well, even sleepy at times... But not unpleasantly. Closing track, 'X', is one of the best moments of the record. When Andreya sings in a soft, calm voice about unsuccesful relationship and keeps repeating in the refrain: 'I guess it's just the way it goes' I am overwhelmed, entirely, there are real, deep emotions in here. And I think that's what I miss the most: there's not enough songs that are so moving, so intense. This album should awake much more of them.

However you have to remember that these 40 minutes of music is a debut album. And it's a very promising debut. I hope that next record (and I hope to find out soon, 'Lost Where I Belong' is from 2010) will be way better. Andreya Triana has a great potential, that's for sure, and she truly can charm listener. 'Lost Where I Belong" is worth listening, at least a few times.

For all the fans of numbers and such: 6/10